WAT IS PLASMAFERESE?

Plasmaferese (of plasmaferese) is een medische behandeling waarbij we een machine gebruiken om bloedplasma-elementen te verwijderen die mogelijk verantwoordelijk zijn voor sommige ziekten.

Ziekten zoals multipel myeloom, myasthenia gravis en het syndroom van Guillain-Barré worden veroorzaakt door schadelijke antilichamen die in het plasma aanwezig zijn en daarom vatbaar zijn voor behandeling met plasmaferesesessies.

In dit artikel zullen we uitleggen wat het bloedplasma is, wat de elementen zijn die ziekten kunnen veroorzaken en wat plasmaferese is.

Wat is plasma?

Bloed is de vloeistof die verantwoordelijk is voor het transport van voedingsstoffen en zuurstof naar alle weefsels in het lichaam. In het bloed zitten ook enzymen, eiwitten, antilichamen, cellen, mineralen, glucose, hormonen en een reeks andere moleculen die nodig zijn voor de normale werking van ons lichaam.

Het bloed bestaat uit een vloeibaar deel, een plasma en een vast deel, bestaande uit circulerende cellen die rode bloedcellen, leukocyten (witte bloedcellen) en bloedplaatjes zijn.

Toen we een bloedmonster namen en in een centrifuge-machine stopten, waren we in staat om deze elementen van het bloed te scheiden, zoals te zien is op de afbeelding aan de zijkant.

Bloedplasma, dat het vloeibare deel is (zonder cellen), komt overeen met 55% van het bloedvolume. Het bestaat uit 90% water en 10% eiwit, antilichamen, enzymen, glucose, mineralen, stollingsfactoren, hormonen en andere stoffen, verdund bloed.

Omdat veel ziekten worden veroorzaakt door abnormale elementen in het plasma, zoals auto-antilichamen, toxines en afwijkende eiwitten, wordt een methode waarbij deze stoffen uit het plasma kunnen worden verwijderd, een zeer nuttige behandeling.

Een autoantilichaam is een antilichaam geproduceerd tegen een structuur van ons eigen organisme. Met andere woorden, het is een antilichaam dat ongepast is geproduceerd tegen onszelf. Ons eigen immuunsysteem begint ons aan te vallen in plaats van alleen aanvallende ziektekiemen aan te vallen. Als u het concept van autoantilichaam beter wilt begrijpen, lees dan het volgende artikel: AUTOIMUNES ZIEKTEN.

Plasmaferese is daarom een ​​procedure die wordt uitgevoerd voor het "reinigen" van plasma, dat werkt door stoffen te verwijderen die verantwoordelijk zijn voor het veroorzaken van schade aan ons lichaam.

Hoe wordt plasmaferese gedaan?

Plasmaferese is een methode die veel overeenkomsten vertoont met hemodialyse (lees: WAT IS HEMODIALYSE? HOE WERKT HET?), En het wordt zelfs uitgevoerd met een zeer vergelijkbare machine.

Tijdens hemodialyse verwijdert het filter de toxines die door nierfalen zijn opgehoopt (lees: CHRONISCHE RENALE ONVOLDOENDE SNIJHEID - SYMPTOMEN), het plasmaferesefilter kan plasma uit het bloed verwijderen, met daarbij ongewenste stoffen die ziekten veroorzaken.

Op de foto hiernaast zien we een plasmaferesesessie aan de gang. Het bloed van de patiënt wordt gefilterd door de plasmafilter, die schadelijke eiwitten en antilichamen verwijdert en bloed teruggeeft aan de patiënt zonder deze elementen.

Het probleem is dat plasmaferese alle stoffen in het plasma filtert, zowel schadelijk als heilzaam, inclusief het aanwezige water. Om ervoor te zorgen dat de patiënt geen circulatieschok oploopt als gevolg van een gebrek aan plasma, moet hetzelfde volume dat wordt geëlimineerd in plasmaferese worden vervangen door pockets van vers plasma of albumine, die worden geleverd door de bloedbank van het ziekenhuis. Bij de patiënt van de foto hebben we ervoor gekozen om albumine te vervangen omdat dit een lager risico op bijwerkingen oplevert.

Net als bij hemodialyse, vereist plasmaferese veneuze toegang, zodat we het bloed naar de machine kunnen brengen en het dan terug kunnen brengen naar de patiënt. Meestal gebruiken we hemodialyse katheters in de interne halsader of in de dijader voor plasmaferese. Deze katheters bevinden zich in de vena cava, dicht bij de ingang van het hart (zie afbeelding hieronder).

Plasmaferese-sessies duren gemiddeld twee uur en kunnen dagelijks of om de andere dag worden uitgevoerd, afhankelijk van de ziekte in kwestie. De totale behandelingsduur is ook afhankelijk van de plasmatische stof die moet worden gefilterd en de klinische respons van de patiënt. In het algemeen bestaat elke behandeling uit 5 tot 7 plasmaferesesessies, gespreid over een interval van één tot twee weken.

Het is belangrijk om te begrijpen dat plasmaferese ongewenste eiwitten verwijdert, maar de productie ervan niet beïnvloedt. Deze informatie is belangrijk in twee situaties:

1- Als het betreffende geval een auto-immuunziekte is samen met plasmaferese om de auto-antilichamen te verwijderen, is behandeling met immunosuppressieve geneesmiddelen ook noodzakelijk om te voorkomen dat nieuwe maleïne-antilichamen worden geproduceerd terwijl die worden verwijderd die al in de bloedbaan circuleren. Anders zal over een paar dagen alles wat door plasmaferese uit het plasma is gehaald terugkomen.

2- Sommige antilichamen en maleïne-eiwitten overleven meer dan 20-30 dagen. Zelfs als behandeling met immunosuppressieve geneesmiddelen de productie van nieuwe auto-antilichamen kan stoppen, als plasmaferese niet wordt uitgevoerd, zullen die antilichamen of eiwitten die al worden geproduceerd doorgaan met circuleren en het lichaam gedurende meerdere dagen aanvallen. Afhankelijk van de ernst van de ziekte, is dit onaanvaardbaar en kan dit voldoende tijd zijn om de patiënt tot de dood of onomkeerbare orgaanschade te leiden.

Indicaties voor plasmaferese

Twee auto-immuun neurologische ziekten zijn de belangrijkste indicaties voor plasmaferese. Dit zijn Myasthenia Gravis (lees: MIASTENIA GRAVIS - Oorzaken, symptomen en behandeling) en Guillain-Barré-syndroom (lees: WAT IS GUILLAIN-BARRÉ SYNDROOM?).

Andere ziekten waarbij plasmaferese ook kan worden aangegeven zijn:

• Multipel myeloom.
• Waldenstrom's macroglobulinemie.
• Lupus.
• Goodpasture-syndroom.
• Wegener-granulomatosis.
• Cryoglobulinemia.
• Multiple sclerose.
• Trombotische trombocytopenische purpura.
• Sommige soorten glomerulonefritis.
• Familiale hypercholesterolemie.
• Crigler-Najjar-syndroom.
• Sommige gevallen van afstoting van orgaantransplantaten.

Complicaties van plasmaferese

Zoals elke invasieve medische procedure, vertoont plasmaferese een risico op complicaties. Laten we de meest voorkomende plasmafereseproblemen samenvatten.

1- De punctie van een diep vat voor implantatie van de katheter die nodig is voor het volbrengen van de plasmaferese kan de vorming van hematomen of infectie van de plaats veroorzaken.

2- Omdat zich in het plasma de factoren bevinden die verantwoordelijk zijn voor de stolling van het bloed, wordt de patiënt bij het vervangen van het verwijderde volume alleen met albumine en niet met vers plasma blootgesteld aan een hoger bloedingsrisico.

3- Wanneer de vervanging plaatsvindt met zakken vers plasma, is er minder kans op bloeding, maar kunnen er andere complicaties optreden. Vers plasma wordt verkregen door bloed te doneren, waarvan het plasma wordt teruggetrokken en in afzonderlijke zakken wordt geplaatst. Daarom kan infusie van vers plasma complicaties vertonen die vergelijkbaar zijn met die bij bloedtransfusies.

Een daarvan is de overdracht van infecties, zoals hepatitis en HIV. Een andere mogelijke complicatie van plasmatransfusie is de allergische reactie op eiwitten die in het getransfundeerde plasma aanwezig zijn.

4 - De bloedderivaten die voor transfusie worden gebruikt, hebben citraat, wat een stof is die voorkomt dat het bloed in de buidel stolt. Als de patiënt grote hoeveelheden citraat ontvangt, bindt een deel ervan aan het calcium dat in het bloed circuleert, waardoor het zijn normale functies in het lichaam niet kan uitvoeren. De daling van de calciumconcentratie in het bloed kan symptomen veroorzaken zoals krampen, desoriëntatie, gevoelloosheid van ledematen, enz.

In het algemeen, wanneer de plasmavervanging verwijderd door plasmaferese alleen met albumine wordt uitgevoerd, zijn de complicaties lager dan bij plasmadonorvervanging. Sommige ziekten vertonen echter een betere respons wanneer vervanging wordt uitgevoerd met plasma, in het bijzonder trombotische trombocytopenische purpura. Daarom wordt het vervangende type afzonderlijk aangegeven.

DISCRILITY, SYNCOPE EN VAGAL REFLEX

Flauwvallen is een relatief veel voorkomend symptoom. Het kan duiden op hartproblemen, neurologische problemen, een plotselinge daling van de bloeddruk, hypoglycemie (gebrek aan suiker in het bloed) of gewoon een uiting van overmatige angst of hysterie, ook wel bekend als een gestoorde aandoening. Flauwvallen wordt wetenschappelijk syncope genoemd en kan worden omschreven als een abrupt verlies van bewustzijn, geassocieerd met verlies van houdings toon (verlies van vermogen om te staan), gevolgd door een snel en volledig herstel

(geneeskunde)

WAT ER GEBEURT MET PATIËNTEN OP ICU

Het hebben van een familielid of een vriend die in een ziekenhuis is opgenomen, is een onaangename ervaring. Wanneer deze opname op een intensive care-afdeling (ICU) plaatsvindt, is het gevoel nog erger. In een ziekenhuis worden opgenomen in een ICU geeft aan dat het geval zorg inspireert. De patiënt die een intensive care-afdeling nodig heeft, is iemand die constante controle van zijn vitale functies, hemodynamische status en ademhalingsfunctie nodig heeft.

(geneeskunde)