PLEURAL SPILL - Symptomen, oorzaken en behandeling

Pleura-effusie, in de volksmond bekend als water in de pleura of water in de longen, is de naam die wordt gegeven aan de abnormale ophoping van vocht in de pleura, een dun membraan dat de long omringt.

Pleurale effusie is geen ziekte, maar een veel voorkomende manifestatie van verschillende ziekten. Daarom is de volgende stap, nadat de diagnose van een beroerte is gesteld, de oorzaak ervan te onderzoeken.

In deze tekst zullen we ingaan op de oorzaken, symptomen, vormen van diagnose en behandelingsopties van pleurale effusie.

Wat is de pleura?

Net zoals het meningeale het membraan rondom de hersenen is en het hartzakje het membraan dat het hart omgeeft, is het borstvlies de naam die wordt gegeven aan het membraan rond de longen.

Opmerking: het borstvlies van de long is pleonasm omdat er geen andere pleura is dan de longaandoening. De juiste term is eenvoudig pleura.

De pleura is samengesteld uit twee lagen, de viscerale pleura die de binnenste laag is en is vastgelijmd aan de long, en de pariëtale pleura, de buitenste laag die in contact staat met de anatomische structuren rond de longen.

Tussen de twee lagen pleura bevindt zich een minimale ruimte van 20 micrometer (0, 02 mm), de pleuraholte of pleuraholte genoemd. Binnenin bevindt zich een klein blad vloeistof dat de rol van glijmiddel speelt, waardoor de wrijving tussen de twee lagen van de pleura wordt voorkomen wanneer de longen zich vullen en wanneer ze geen lucht meer hebben. Deze vloeistof krijgt de voor de hand liggende naam van pleuravocht.

Het normale volume van de vloeistof in de pleuraholte is ongeveer 0, 2 ml per kg lichaamsgewicht, dat wil zeggen ongeveer 12 ml in een persoon van 60 kg.

Het borstvlies is sterk gevasculariseerd en zijn vloeistof wordt constant vernieuwd met een snelheid van 0, 6 ml / uur. De bloed- en lymfe microvaatjes die het borstvlies irrigeren, zijn verantwoordelijk voor het brengen en dragen van de pleuravocht, waarbij altijd een constant volume in de holte wordt gehandhaafd. Wanneer er een verstoring van deze balans is, is er vochtretentie in de pleuraholte en wordt de effusie gevormd.

Typen en oorzaken van pleurale effusie

Pleurale effusie is fundamenteel verdeeld in twee typen, waarbij dit onderscheid belangrijk is voor het vaststellen van de oorzaak.

1) Transudaat - Het transudatieve pleuravocht is helder en transparant, zonder cellen, met een lage concentratie aan eiwitten, wat wijst op een opeenhoping van een vloeistof die lijkt op normale pleuravocht.

Pleurale effusie die zich manifesteert met transudaatachtige vloeistof wordt meestal veroorzaakt door:

• Hartfalen.
• Cirrose.
• Nefrotisch syndroom.
• Gevorderde nierinsufficiëntie.
• Niet-gecompenseerde hypothyreoïdie.
• Peritoneale dialyse.

In het algemeen kan elke ziekte die zich ontwikkelt met ascites ook optreden met pleurale effusie, omdat er communicatie is tussen de buikholte en de thorax.

2) Exsudaat - Exsudatieve pleuravocht is rijk aan eiwitten en ontstekingscellen, heeft een meer viskeuze en ondoorzichtige verschijning, soms met tekenen van gemengd bloed, en in gevallen van infecties kan het aanwezig zijn als een verzameling pus.

Pleurale effusie die zich manifesteert met een exsudaat-achtige vloeistof treedt meestal op door ontsteking van de pleura en kan worden veroorzaakt door verschillende ziektegroepen, waaronder infecties, systemische ziekten en kankers. De meest voorkomende ziekten die exsudatieve pleurale effusie veroorzaken zijn:

• Longontsteking.
• Tuberculose.
• Kanker met uitzaaiingen naar het borstvlies.
• Mesothelioom.
• Lymfoom.
• Longembolie.
• Lupus.
• Reumatoïde artritis.
• Andere auto-immuunziekten.
• Pancreatitis.
• Intra-abdominale complicaties zoals peritonitis of abces.
• Ovarieel hyperstimulatiesyndroom.
• Stralingstherapie.

Het onderscheid tussen exsudaat en transudaat wordt gemaakt door de dosering van eiwitten in de vloeistof, zoals hieronder wordt uitgelegd.

Wanneer de ophoping van een etterende vloeistof optreedt, noemen we dit pleuraal empyeem. Er zijn ook andere soorten vocht die zich in de pleura kunnen verzamelen, zoals:

• Bloed, hemothorax genaamd, dat meestal voorkomt in de indringende trauma's van de longen.
• Urine, een urinothorax genoemd, een zeldzame aandoening die kan voorkomen in urinewegobstructies.
• Triglyceriden en lipiden, chylothorax genaamd, meestal veroorzaakt door obstructie van de lymfevaten van het borstvlies.

Symptomen van pleurale effusie

Hoe groter de beroerte en hoe sneller deze wordt gevormd, des te meer symptomen deze zal veroorzaken.

Bij het bekijken van de illustratie aan de zijkant die de compressie van een long door overmatige pleuravocht aantoont, is het niet moeilijk te begrijpen waarom het meest algemene symptoom van pleurale effusie kortademigheid is, genaamd dyspnoe.

Wanneer de slag plotseling verschijnt, is de kortademigheid duidelijker. Wanneer het zich langzaam vormt en in verband wordt gebracht met andere ziekten die ook kortademigheid zoals hartfalen veroorzaken, kan het enige tijd onopgemerkt blijven.

Sommige pleurale effusies kunnen zo volumineus zijn als 4 liter, wat voldoende is om de aangetaste long volledig te comprimeren.

Een ander veel voorkomend symptoom van pleurale effusie is de pijn op de borst die meestal optreedt wanneer het borstvlies geïrriteerd is. Dit is een stekende pijn die steeds erger wordt als de patiënt diep ademt. Dit type pijn wordt pleuritische pijn genoemd. Vaak is er ook een irriterende, droge hoest.

De pijn en kortademigheid zijn in feite de twee symptomen van de beroerte zelf. De andere symptomen die gewoonlijk gepaard gaan met de aandoening treden meestal op vanwege een onderliggende ziekte, zoals koorts en hoest bij een longontsteking, hoest met bloedstroken bij longkanker, ascites bij cirrose, gezwollen benen bij hartfalen, enzovoort.

Hoe wordt de diagnose van pleurale effusie gediagnosticeerd?

Een goed lichamelijk onderzoek, met een goede longacuratie, kan de aanwezigheid van pleurale effusie suggereren wanneer er meer dan 300 ml geaccumuleerde vloeistof is. Overtollige vloeistof zit vast in de longen en rug en de longgeluiden zijn niet hoorbaar.

Wanneer klinische geschiedenis en lichamelijk onderzoek de aanwezigheid van pleurale effusie suggereren, kan bevestiging worden gemaakt met een eenvoudige thoraxfoto.

De pleurale effusie verschijnt als een grote witte vlek waar alleen de met lucht gevulde long moet worden gezien.

Om met gewone radiografie te worden gedetecteerd, moet de pleurale effusie ten minste 75 ml vloeistof bevatten. Bij twijfel is één optie om een ​​nieuwe röntgenfoto te maken waarbij de patiënt op zijn kant ligt, waardoor de vloeistof langs de ribben stroomt. Deze techniek maakt het mogelijk om gemorste gevallen van minder dan 50 ml te diagnosticeren.

Examens zoals computertomografie en echografie kunnen verzamelingen van minimale vloeistoffen detecteren, zoals slechts 10 ml.

Zodra de pleurale effusie is gediagnosticeerd, tenzij de oorzaak duidelijk is, zoals bij cirrose met grote ascites, gedecompenseerde nefrotisch syndroom of ernstig hartfalen, moet de vloeistof worden geanalyseerd om de samenstelling te bepalen.

De enige manier om pleuravocht te benaderen is via een procedure genaamd thoracentesis, waarbij een naald tussen de ribben van de patiënt wordt geïnoculeerd totdat de pleuraholte is bereikt. Gewoonlijk wordt tussen 50 en 100 ml van de effusie verzameld.

De verzamelde vloeistof kan worden geanalyseerd om de aanwezigheid van exsudaat of transudaat, kankercellen en bacteriën te bepalen.

Naast thoracentese voor diagnose, in het geval van massale pleurale effusie, kan een kleine buis worden geïmplanteerd om grotere volumes vloeistof af te tappen om de aangetaste long te verwijderen.

De belangrijkste complicaties van thoracentese zijn blauwe plekken op de prikplaats, contaminatie van pleurale effusies van huidbacteriën en pneumothorax.

Als de bovenstaande onderzoeken de oorzaak van de pleurale effusie niet identificeren, kan een thoracoscopie nog steeds worden uitgevoerd, met de introductie van een endoscoop in de pleuraholte voor visualisatie van het borstvlies en de longen en eventuele biopsie.

Behandeling van pleurale effusie

Zoals aan het begin van deze tekst werd gezegd, is de pleurale effusie geen ziekte op zich, maar een teken van een ziekte. Daarom is eenvoudige drainage van de vloeistof slechts een palliatieve procedure, omdat als de oorzaak niet wordt behandeld, de belangrijkste hypothese is dat de beroerte zich opnieuw zal vormen.

De pleurale effusie zal worden opgelost zodra de ziekte die de aandoening veroorzaakt wordt beheerst. Infecties worden bestreden met antibiotica, nierfalen met hemodialyse, auto-immuunziekten met immunosuppressiva, enz.

In sommige situaties, wanneer de onderliggende ziekte geen effectieve behandeling heeft, zoals in veel gevallen van gemetastaseerde kanker, is puimholtesclerose een optie om de herhaalde vorming van pleurale effusies te vermijden. Een irriterende stof wordt in de pleura geïnjecteerd, waardoor een grote ontsteking van de pleura ontstaat en hechting van de pariëtale en viscerale bladen, dus geëlimineerd, de pleurale ruimte.

WAT IS ONFLAMMATIE? WAT IS EEN ABSCESS?

Begrijpen wat een ontsteking is, waarom het lichaam pus produceert en hoe het gunstig is voor onze gezondheid. Iedereen heeft zich ooit afgevraagd wat precies de pus of het abces zou zijn. Het meest voorkomende idee is dat pus een stof is die wordt geproduceerd door bacteriën. Maar dat is niet precies het.

(geneeskunde)

DONATIE VAN BLOED - Nuttige informatie.

In elk ziekenhuis in de wereld worden dagelijks bloedtransfusies uitgevoerd. Er is geen kunstmatig bloed of andere substantie die het kan vervangen; daarom moet er voor een transfusie een donatie zijn. Bloeddonatie is een vrijwillige daad van vrijgevigheid die nog niet wijdverspreid is in de bevolking

(geneeskunde)