RENAL BIOPSY - Indicaties, voorzorgsmaatregelen en risico's

Nierbiopsie is een procedure die door nefrologen veel wordt toegepast om nierziekten te identificeren die andere tests en tests niet kunnen verklaren.

Bij nierbiopsie kan een klein stukje van de nier, ongeveer 1 tot 2 cm lang, worden verkregen door een speciale naald die in de rug van de patiënt wordt ingebracht.

Net als dit fragment in handen, kunnen we microscopisch de beschadiging van de structuren van de nieren evalueren en diagnoses stellen, prognoses en indicaties om te beginnen of niet te behandelen.

In dit artikel zullen we uitleggen wat nierbiopsie is, hoe het is gemaakt, wat het dient en wat de risico's zijn.

Hoe wordt nierbiopsie uitgevoerd?

De nierbiopsie wordt uitgevoerd met een geschikte naald voor de procedure, zoals geïllustreerd in de onderstaande foto.

De procedure wordt meestal uitgevoerd als de patiënt buikliggend ligt. Met een echografieapparaat bevindt de nier zich en wordt het punt gedefinieerd dat wordt gebiopteerd.

Nierbiopsie wordt percutaan genoemd omdat het wordt gedaan door de naald door de huid te steken totdat deze de nier bereikt.

Na het reinigen van de huid en lokale anesthesie, wordt de naald ingebracht in het lendegebied, net onder de laatste rib, meestal geholpen door de echografie. De naald heeft een automatisch mechanisme dat, wanneer geactiveerd door de arts, een klein fragment van het nierweefsel verwijdert. Het proces wordt 2 keer uitgevoerd om 2 monsters te verkrijgen.

De procedure wanneer goed gedaan is praktisch pijnloos en duurt ongeveer 20 tot 30 minuten. Nadat de verdoving is gestopt, kan er in de eerste paar dagen lichte pijn of ongemak zijn op de prikplaats.

De biopsie mag alleen in een ziekenhuis worden uitgevoerd. Na de procedure blijft de patiënt gewoonlijk 's nachts staan ​​om er zeker van te zijn dat hij ten minste 12 uur in absolute rust zal blijven, een houding die het risico op bloeding vermindert.

Wat zijn de complicaties van nierbiopsie?

In principe is bloeden de enige belangrijke complicatie van nierbiopsie. De nier is een zeer gevasculariseerd orgaan en het is praktisch onmogelijk om een ​​klein bloedvat niet te raken tijdens het prikken met de biopsienaald. Omdat de biopsie percutaan gebeurt, kunnen we het bloedingsgebied niet comprimeren en is de enige optie om te wachten tot het eigen stollingssysteem het bloedverlies stopt.

Alle patiënten bloeden. Sommige zijn groter, andere zijn kleiner.

• Tot 80% van de patiënten met hematurie (urine bloed) in de urine-analyse na biopsie.
• 15% heeft hematurie zichtbaar voor het blote oog.
• In 3-5% van de gevallen kan de bloeding zo groot zijn dat een bloedtransfusie nodig is.
• In 0, 5% van de procedures moet de patiënt een operatie ondergaan om de bloeding onder controle te houden.
• In 0, 3% is het nodig om de nier terug te trekken om het bloeden te stoppen.
• In 0, 02% van de gevallen sterft de patiënt aan complicaties van nierbiopsie.

Deze aantallen worden geminimaliseerd als de biopsie goed is geïndiceerd en de arts ervaring heeft met de procedure. Maar zoals bij elke invasieve medische procedure, hoe goed alles ook gebeurt, zijn er altijd risico's inherent aan de handeling zelf.

Wat moet worden gedaan vóór nierbiopsie?

Vóór de biopsie moet de patiënt ten minste één renale echografie hebben om de aanwezigheid van tumoren of cysten die per ongeluk door de naald kunnen worden aangetast, uit te sluiten.

Het aspect van de nier moet ook in aanmerking worden genomen, omdat ze in wezen zijn samengesteld uit fibrose (litteken), atrofiëren de nieren geen informatie in de biopsie. In dergelijke gevallen is het risico van de procedure groter dan de baten.

Echografie is ook belangrijk voor het identificeren van gevallen van een enkele nier, wat een contra-indicatie is voor percutane nierbiopsie. In een enkele nieren wordt nierbiopsie uitgevoerd in een chirurgische procedure, met directe visualisatie van de nier. Het wordt een open biopsie genoemd.

Bloedonderzoeken, vooral met coagulatiebeoordeling, zijn belangrijk om de incidentie van bloeding te verminderen (lees: CHECK-UP / BLOED-EXAMENS). Urinalyse kan nodig zijn om de aanwezigheid van een urineweginfectie te beoordelen, ook een contra-indicatie voor een biopsie (zie: PIELONEFRITE (INFECTIE VAN NIERDUIKEN)).

Er dient een klinische voorgeschiedenis te worden verzameld, waarbij de nadruk vooral ligt op factoren die bloedingen kunnen bevorderen, waaronder het gebruik van anticoagulantia zoals Heparine en Warfarine (zie: INTERACTIES MET VARFARIN (MAREVAN, VARFINE)) of antibloedplaatjesmiddelen zoals aspirine, ticlopidine en clopidogrel. Ontstekingsremmers interfereren ook met de coagulatiecascade en kunnen complicaties vergemakkelijken. Deze geneesmiddelen moeten minstens 1 week voor de biopsie worden stopgezet.

Contra-indicaties voor percutane nierbiopsie

• Nieren atrofiëren tot echografie.
• Enkele nier.
• Polycystische nieren (lees: POLITIEKE NIEREN).
• Veranderingen in de bloedstolling.
• Gebruik van medicijnen die de bloedstolling beïnvloeden.
• Ongecontroleerde hypertensie (lees: SYMPTOMEN EN BEHANDELING VAN HYPERTENSIE).
• Actieve urineweginfectie.
• Huidletsels op de biopsiesite.
• Hydronefrose (belemmerd urinekanaal).
• Niet-coöperatieve patiënt.

Waar is nierbiopsie nuttig voor?

Nierbiopsie is meestal vereist in die gevallen van nierziekte die niet alleen kunnen worden opgehelderd door klinische en laboratoriumevaluatie. De analyse van het fragment door middel van microscopie is een krachtig hulpmiddel dat in de meeste gevallen de definitieve diagnose stelt.

De belangrijkste indicaties voor renale nierbiopsie zijn:

• Nefrotisch syndroom of proteïnurie groter dan 1-2 gram per dag (lees: PROTEINURIA, SCHUIM URINE EN NEFROTISCH SYNDROOM).
• Vermoedelijke glomerulonefritis (lees: WAT IS EEN GLOMERULONEFRITE?).
• Acuut nierfalen met onbepaalde oorzaak (lees: BEGRIJPEN ACUTE RENAL FAILURE).
• Veranderingen in creatinine zonder duidelijke oorzaak, vooral als deze gepaard gaan met hematurie en / of proteïnurie (lees: WEET JE WELKE CREATININE?).
• Tekenen van nierbetrokkenheid door lupus (lees: LUPUS ERYTHEMATOSO SISTEMICO).

Geïsoleerde hematurie zonder hypertensie, veranderde creatinine of proteïnurie hoeft niet te worden biopsied omdat ze een goede prognose hebben en er is geen specifieke behandeling voor deze gevallen. Massale hematurie zonder tekenen van glomerulaire oorsprong komt meestal niet van de nieren, maar van andere punten in de urinewegen. Daarom is er in deze gevallen geen reden voor nierbiopsie (lees: HEMATURIA (URINE WITH BLOOD)).

Proteïnurie klein, minder dan 1 g per dag, zonder andere tekenen en symptomen, heeft ook geen biopsie nodig omdat ze ook geen indicatie voor een specifieke behandeling vertonen.

Neem geen biopsie van de nieren als de oorzaak van nierschade duidelijk is, zoals bij langdurige diabetes, bijvoorbeeld (lees: DIAGNOSE EN DIABETES MELLITUS SYMPTOMEN).

Het is belangrijk op te merken dat de biopsie slechts een klein stukje nierweefsel is. Soms, bij toeval, is dit kleine fragment afkomstig uit een regio van het nierparenchym dat geen tekenen van ziekte vertoont, waardoor de diagnose van de zaak wordt voorkomen. In chaos hiermee is het noodzakelijk om de nierbiopsie te herhalen in een poging om een ​​getroffen regio te vangen.

Nierbiopsie maakt diagnose van nierkanker?

Nee, nierbiopsie is niet voor dat doel. Als de patiënt bij een beeldvormend onderzoek een vermoedelijke niertumor heeft ontdekt, zoals ultrageluid, computertomografie of magnetische resonantie beeldvorming, is het ideaal om de tumor chirurgisch te verwijderen, zodat deze door een patholoog kan worden geëvalueerd.

BEGRIJP JE ELEKTROCARDIOGRAMMA (ECG)

Ondanks de voortdurende vernieuwing van de technologieën die worden gebruikt voor medische diagnostiek, speelt het elektrocardiogram (ECG), dat sinds het begin van de vorige eeuw beschikbaar is, nog steeds een centrale rol in het onderzoek naar verschillende hartaandoeningen. Het ECG is een belangrijk aanvullend onderzoek voor de interpretatie van het hartritme en voor de detectie van ischemie van het hart.

(geneeskunde)

DROOG EYE SYNDROME - oorzaken, symptomen en behandeling

Droogheid van de ogen, gebrek aan tranen, gevoel van zand in de ogen, ongemak en verbranding kunnen tekenen zijn van een ziekte die het droge-ogen-syndroom wordt genoemd, ook bekend als keratoconjunctivitis sicca of traan dysfunction syndroom. Droge-ogensyndroom is een veel voorkomende aandoening, die optreedt wanneer tranen geen goede smering van de ogen kunnen geven

(geneeskunde)