LEPTOSPIROSE - Symptomen, oorzaken en behandeling
Leptospirose is een zoönose, dat wil zeggen, een door dieren overgedragen ziekte veroorzaakt door de bacterie Leptospira interrogans. (lees ook: ZIEKTEN VEROORZAAKT DOOR BACTERIËN)
Leptospirose is een ziekte die wereldwijd voorkomt - behalve aan de polen - maar heeft een hogere incidentie in de tropen. Het treft mensen van alle leeftijden en komt vaker voor in populaties met slechtere sanitaire voorzieningen.
Overdracht van leptospirose
Leptospirose is een ziekte van zoogdieren, voornamelijk knaagdieren. Het kan ook huishoudelijke honden en katten bereiken, maar ook vee zoals runderen, paarden, varkens, schapen, enz.
Het besmette dier elimineert de bacteriën in uw urine en verontreinigt de bodem en het water. De bacterie Leptospira interrogans kan lang in een vochtige omgeving overleven, maar sterft snel af in droge omgevingen.
Een wijdverspreide stedelijke mythe is de overdracht van leptospirose in blikjes frisdrank of bier. Dit is een ongewoon pad, omdat zodra de blikjes droog zijn, de bacteriën onhaalbaar worden. Deze wijze van overdracht is echter mogelijk als de blikken, na contact met de geïnfecteerde urine, op vochtige plaatsen worden bewaard tot het moment van consumptie.
Onder mensen zijn rioolwaterratten de belangrijkste bron van overdracht. De infectie treedt meestal op na consumptie van vloeistoffen en voedsel en ook door direct contact van de huid - vooral als er wonden zijn - met water dat is verontreinigd door de urine van deze knaagdieren. Hoe langer het contact met de huid, hoe groter het risico op besmetting.
Er zijn geen meldingen van overdracht van mens op mens, dwz dat contact met de urine van andere mensen geen leptospirose doorgeeft.
In armere regio's vinden de meeste infecties plaats door contact met regenwater en overstromingen die zijn verontreinigd door urine van ratten. De ineffectiviteit of het gebrek aan riolering en afvoer van regenwater, ontoereikende afvalophaling en de daaruit voortvloeiende overstromingen zijn gunstige omstandigheden voor epidemieën.
Het is mogelijk om leptospirose te vangen bij het zwemmen in rivieren en zoetwatermeren als ze besmet zijn. Op het strand is contaminatie onwaarschijnlijk vanwege het hoge zoutgehalte van het water dat de bacteriën doodt (lees ook: ZIEKTEN DIE DOOR WATER ZIJN VERZONDEN).
Symptomen van leptospirose
Zoals met veel andere infectieziekten, varieert het klinische beeld van leptospirose sterk van persoon tot persoon. De patiënt kan van bijna geen symptomen presenteren tot een ernstige, levensbedreigende aandoening.
De incubatieperiode kan variëren van 2 tot 30 dagen. Het gemiddelde is een interval van 10 dagen tussen de besmetting en het begin van symptomen van leptospirose.
Meer dan 75% van de patiënten heeft hoge koorts met rillingen, hoofdpijn en spierpijn. 50% is aanwezig met misselijkheid, braken en diarree. Een typische vondst van leptospirose is conjunctivale hyperemie (uitgesproken roodachtige ogen).
Andere mogelijke symptomen van leptospirose zijn: hoest, faryngitis, gewrichtspijn, buikpijn, tekenen van meningitis, lichaamsvlekken en vergrote lymfeklieren, milt en lever.
Aangezien de symptomen van leptospirose vergelijkbaar zijn met die van verschillende andere ziektes die gepaard gaan met koorts, zijn de belangrijkste gegevens voor de diagnose de recente blootstelling aan risicosituaties, zoals overstromingen of contact met water uit putten, beerputten, mangaten en riolering.
De meeste patiënten worden binnen een week beter. Soms is de evolutie van de ziekte bifasisch, met enige verbetering gedurende 2 of 3 dagen, gevolgd door verdere verergering van de symptomen.
De meeste gevallen van leptospirose vertonen een goedaardig verloop, maar bij ongeveer 10% is de evolutie ernstiger, complicerend bij acuut nierfalen (lees: BOODSTOORNIS), bloeding, leverinsufficiëntie en ademhalingsinsufficiëntie.
Complicerende patiënten vertonen na de derde ziektedag meestal tekenen van geelzucht (geelverkleuring van de huid) (lees: VOLWASSENEN EN LIJST VAN VERLEENTING), een teken dat de lever begint te falen.
De diagnose van leptospirose wordt meestal gesteld door middel van serologie, een eenvoudige bloedtest.
Behandeling van leptospirose
De overgrote meerderheid van de gevallen van leptospirose is zelfbeperkt en de genezing is spontaan. Daarom wordt het meestal alleen behandeld met symptomatische en hydratatie. Wanneer de diagnose binnen de eerste 4 dagen wordt gesteld, kunnen antibiotica zoals penicillines, tetracycline (of doxycycline) en erythromycine worden gebruikt, wat de tijd van ziekte en het risico op complicaties vermindert.
Aspirine en ontstekingsremmers moeten worden vermeden omdat ze het risico op bloedingen vergroten (zie WAARSCHUWINGEN EN BIJZONDERE EFFECTEN VAN ANTI-INFLAMMATOIRE EN ASPIRIN | AAS | Indicaties en bijwerkingen).
In ernstigere gevallen kan het nodig zijn om naar de ICU te gaan (lees: BEGRIJP WAT ER MET PATIËNTEN OP DE ICU GEBEURT) en stel agressievere behandelingen in zoals mechanische ventilatie en hemodialyse (lees: WAT IS HEMODIALYSE? HOE WERKT HET?).
Het vaccin geeft geen permanente immunisatie en is alleen geïndiceerd bij mensen met risicovolle banen, zoals afvoerreinigers en beerputten.
Subklinische hypothyreoïdie - Symptomen en behandeling
Hypothyreoïdie is de naam van de ziekte die wordt veroorzaakt door de slechte werking van de schildklier, die verantwoordelijk is voor de productie van hormonen die onze stofwisseling beheersen. Subklinische hypothyreoïdie, de focus van dit artikel, is een milde vorm van hypothyreoïdie, meestal zonder symptomen maar al detecteerbaar door laboratoriumtests. I
URINE-PIJN - Belangrijkste oorzaken
Pijn bij het urineren (of branden bij het plassen) is een van de meest voorkomende symptomen in de klinische praktijk, waarbij het de naam dysurie in de medische omgeving krijgt. De meeste mensen relateren de pijn aan urineren alleen met een urineweginfectie, maar verschillende andere urinaire of gynaecologische problemen kunnen dit type symptoom veroorzaken
