HET ONGELOOFLIJKE PLACEBO-EFFECT
Placebo is de naam die wordt gegeven aan elke vorm van medische behandeling die echt lijkt, maar feitelijk geen chemische eigenschappen bezit die specifiek zijn ontwikkeld om klinische verbetering bij patiënten te veroorzaken. Simpel gezegd, we kunnen zeggen dat placebo een valse behandeling is.
Alles kan als een placebo worden beschouwd, zolang de patiënt maar gelooft dat het medische eigenschappen heeft. Een placebo kan een meelpil zijn, een injectie die alleen water bevat, een zalf die geen medicijn bevat, een armband gemaakt van een inert materiaal, lampen, kristallen of zelfs een zogenaamd medisch hulpmiddel, maar niets doet, behalve om wat licht in te schakelen en geluiden te maken.
Wat fascinerend sasbos maakt, is het feit dat ze, ondanks het feit dat ze geen actieve chemicaliën hebben, voor veel mensen werken. Placebo's kunnen pijn verlichten, de gemoedstoestand verbeteren, angstgevoelens behandelen, het concentratievermogen verhogen, de motorcoördinatie verbeteren, het geheugen verbeteren en zelfs symptomen zoals tremoren verlichten.
Nog interessanter is dat dezelfde bloem- en suikerpil die alle gunstige effecten hierboven kan hebben, ook ondraaglijke bijwerkingen kan veroorzaken. Het is voldoende dat de arts eerder een angstaanjagende lijst met mogelijke bijwerkingen heeft verstrekt, zodat een deel van de patiënten ze kort na het starten van de placebotablet presenteert. In dit geval wordt het effect nocebo genoemd.
Het placebo-effect is daarom een volledig suggestie-afhankelijk effect. Hoe groter de verwachting van de patiënt, of deze nu voor goed of slecht is, hoe groter de kans dat het placebo- (of nocebo-) effect werkt.
En het placebo-effect kan ook optreden bij echte medicijnen. Iemand die gelooft dat de voorgeschreven voorgeschreven medicatie zal werken, heeft eerder een positief effect dan mensen die niet zeker zijn van de voorgestelde behandeling. Hetzelfde geldt voor bijwerkingen. Bezorgde patiënten, die vaak onder de indruk zijn van de nadelige effecten die worden beschreven in de bijsluiters, zullen eerder de bovengenoemde effecten presenteren dan degenen die niet erg bezorgd zijn over de bijwerkingen.
Het uiterlijk van placebo is van belang
Het was te verwachten dat twee afzonderlijke placebotabletten, samengesteld uit dezelfde hoeveelheid meel en suiker, altijd dezelfde werkzaamheid zouden hebben. Maar dit is niet wat we zien. Het uiterlijk van placebo maakt alle verschil in het genereren van verwachtingen bij de patiënt, wat zich vertaalt in verschillende graden van effectiviteit. Voorbeelden:
- Een gekleurd, van een reliëf voorzien placebotablet werkt beter dan een platte, volledig witte placebotablet.
- Een placebo-tablet die verpakt wordt, werkt beter dan een placebotablet die niet met een verpakking wordt geleverd.
- Een placebo-lange die komt in een mooi uitziende doos met een typische medicijnnaam werkt beter dan een pil in een witte doos.
- Het gelijktijdig innemen van twee placebotabletten werkt beter dan het innemen van één placebotablet.
- Een grote placebotablet werkt beter dan een kleine placebotablet.
- De patiënt vertellen dat de placebo-pil $ 50 kost, maakt het beter dan een pil die zogenaamd $ 5 kost.
- Om te zeggen dat de placebotablet een nieuwe en revolutionaire behandeling is, werkt deze beter dan een lange die al meerdere jaren op de markt zou zijn.
En de curiositeiten eindigen hier niet. Een placebotablet is minder effectief dan een placebopil, die op zijn beurt lager is dan een placebo-injectie, wat geen partij is voor een placebomachine. Hoe meer geruchten de placebo, des te krachtiger het is.
Het is ook interessant om op te merken dat de kleur van de placebo invloed kan hebben. Blauwe placebo-pillen werken beter als pijnstillers, rode pillen beter pijn behandelen en gele pillen zijn effectiever als antidepressiva.
Arts-patiëntrelatie
Het placebo-effect kan ook optreden tussen interpersoonlijke relaties. Patiënten van wie de arts meer oplettend is en die meer tijd verliezen tijdens het consult, reageren meestal beter op de voorgestelde behandeling. Deze verbeterde werkzaamheid kon alleen worden verklaard door het feit dat een meer voorzichtige arts een arts is die een adequatere medische geschiedenis verkrijgt, waardoor het waarschijnlijker is dat hij in staat zal zijn om diagnoses en behandelingen te maken. Maar het effect is breder. De aandacht van de arts maakt de effectiviteit van placebo's groter.
In 2008 publiceerde een groep onderzoekers van de placebo-studie aan de Harvard University een paper die dit goed illustreert. De studie werd uitgevoerd met patiënten die leden aan het prikkelbare darm syndroom (IBS), een aandoening die vaak buikpijn veroorzaakt die gepaard gaat met diarree of obstipatie zonder enige aanwijsbare organische oorzaak van de symptomen (meer te weten over deze ziekte, te lezen: Irritable Bowel Syndrome - Causes, Symptoms and Treatment). De in dit onderzoek voorgestelde behandeling was die van valse acupunctuur, waarbij retractiele naalden worden gebruikt, die de traditionele acupunctuurnaalden simuleren, maar die in feite nooit de huid van de patiënt binnendringen. Vanzelfsprekend geloofden de patiënten dat ze echte acupunctuursessies ondergingen.
Het placebo-effect van nep-acupunctuurnaalden was indrukwekkend: 44% van de mensen die met deze placebo-vorm werden behandeld meldden dat ze hun IBS-symptomen hadden verlicht. Meer opmerkelijk was echter het resultaat van valse acupunctuur in combinatie met attente en sympathieke aandacht van de acupuncturist. In deze groep was het placebo-effect nog groter, 62% van de patiënten meldde verlichting van hun symptomen.
Effectiviteit van placebo's
De werkzaamheid van placebo hangt af van het type ziekte dat wordt behandeld en van de verwachtingen van de patiënt. Foto's van pijn, menopauze symptomen, slapeloosheid of ziekten die een relatie hebben met de emotionele of psychologische kant, zoals angst, paniek en depressie, reageren beter op placebo's. Hierin kan het placebo-effect effectief zijn bij maximaal 30 tot 40% van de patiënten. Dit komt waarschijnlijk omdat de verwachting van verbetering die de patiënt creëert in staat is om te handelen in gebieden van het centrale zenuwstelsel die ook worden gestimuleerd door de echte medicijnen. Placebo kan de afgifte van neurotransmitters die gepaard gaan met gevoelens van welzijn, zoals serotonine, noradrenaline en dopamine, verhogen.
Aan de andere kant is de werkzaamheid van placebo bij ernstigere aandoeningen zoals gevorderde kanker, myocardiaal infarct of letsels van het ruggenmerg extreem laag.
Dit toont ons dat voor eenvoudiger omstandigheden of die sterk afhankelijk zijn van emotionele factoren, alles kan leiden tot verbetering van de symptomen van de patiënt. Als de patiënt echt gelooft dat hij door het dragen van een speciale armband verlichting van zijn pijnen zal hebben, is er een grote kans dat hij daadwerkelijk zal verbeteren. Het is dankzij het placebo-effect dat veel behandelingen zonder wetenschappelijk bewijs effectief kunnen lijken. Veel van de zogenaamde alternatieve geneeswijzen zijn puur gebaseerd op het placebo-effect.
Het grote probleem is dat de perceptie van de patiënt over verbetering niet altijd vertaalt in daadwerkelijke verbetering. Deze situatie was goed beschreven in een studie gepubliceerd in het New England Journal of Medicine in 2011 met patiënten met astma. In deze studie vergeleken de onderzoekers de resultaten van 4 verschillende soorten therapeutische strategieën:
- Behandeling met bronchusverwijders die inhalatoren bevatten (bewezen effectieve behandeling voor astma).
- Behandeling met inhalatoren die placebo bevatten, dwz zonder enige chemisch actieve stof.
- Valse acupunctuur.
- Alleen observatie, zonder toediening van enige vorm van behandeling.
Het is duidelijk dat patiënten op de placebo dachten dat ze aan daadwerkelijke behandelingen werden blootgesteld.
De resultaten van het onderzoek waren verdeeld in twee delen, één subjectief en één doel. In het subjectieve deel beantwoordden de patiënten een schriftelijke vragenlijst met een score van 0 tot 10 tot de graad van verbetering van het gevoel van kortademigheid. In het objectieve gedeelte ondergingen patiënten respiratoire functietests, zodat de mate van verbetering in longventilatie adequaat werd geëvalueerd.
De conclusies waren erg interessant: in de subjectieve evaluatie hadden de twee behandelingen met placebo en de behandeling met echte medicatie vrijwel gelijke prestaties, met ongeveer 50% verbetering in het gevoel van kortademigheid. Aan de andere kant verbeterde de score van patiënten die geen behandeling kregen met slechts 20%. Weten dat je geen behandeling kreeg was erger dan denken dat je werd behandeld, zelfs als de behandeling een leugen was.
Bij longfunctietests was het verhaal compleet anders. Bronchodilatoren vertoonden een verbetering van bijna 80% in de luchtstroom in de longen, terwijl de verbetering in placebo en in de enige waargenomen patiënten ongeveer 20% was.
Deze studie laat zien dat hoewel placebo net zo effectief bleek te zijn als bronchodilatoren, dit in feite slechts een illusie was. Op de korte termijn en in sommige gevallen kan placebo lijken te kunnen concurreren met daadwerkelijke behandelingen, maar de trend is dat het placebo-effect na verloop van tijd de effectiviteit zal verliezen.
Placebo en ernstige ziekten
In de regel handelen placebo's niet in ernstige ziekte. Geen enkel placebo-onderzoek kon aantonen dat een patiënt in staat was om de omvang van zijn tumor te verminderen, noch waren er geschiedenissen van patiënten die diabetes genazen, hetzij zicht herwonnen of opnieuw gelopen, alleen met placebo.
Het placebo-effect kan echter nuttig zijn bij symptomatische behandeling. Patiënten met kanker kunnen verminderde pijn, verbeterde algemene toestand en zelfs verhoogde eetlust rapporteren vanwege het placebo-effect. Er zijn ook gevallen waarin de patiënt minder bijwerkingen van chemotherapie rapporteert wanneer een placebo, die zogenaamd is geadresseerd om die effecten te behandelen, wordt toegediend.
Kan Placebo verslaving veroorzaken?
Hoe vreemd het ook mag klinken, het antwoord is ja.
Een studie gepubliceerd in het tijdschrift JAMA in 2005 was gericht op het evalueren van de ontwenningsverschijnselen die postmenopauzale vrouwen konden voelen na het stopzetten van de hormoonvervanging. Patiënten in het onderzoek werden verdeeld in 2 groepen: de controlegroep nam een placebopil en de experimentele groep nam een pil die oestrogeen en progesteron bevatte. Patiënten in beide groepen namen de pil ongeveer 6 jaar voorafgaand aan het staken van de behandeling.
Aan het einde van de studie ontwikkelde ongeveer 63% van de vrouwen die hormonen gebruikten ten minste één ongemakkelijk symptoom na het staken van de behandeling, wat helemaal niet onverwacht was. Wat echter de aandacht trok, waren de symptomen die vrouwen in de placebogroep hadden. Ongeveer 40% van de vrouwen in de controlegroep meldde ten minste één symptoom na stopzetting van de placebo: 14% begon te klagen over gewrichtspijn, 12% rapporteerde algemene lichaamspijn, 11% ontwikkelde chronische vermoeidheid, 8% 7% depressie, 6% paniekaanvallen, 5% zei dat ze opvliegers hadden en intens zweten 's nachts, 4, 5% rapporteerde gewichtstoename en 3% had relevante stemmingswisselingen of rapporteerde concentratieproblemen.
Dit laat duidelijk zien dat sommige vrouwen in de controlegroep ontwenningsverschijnselen van placebo ervoeren. Vanzelfsprekend was de verslaving niet echt de placebopil, maar eerder het feit dat ze dachten dat een effectieve behandeling was gestopt.
Effect van placebo op echte geneesmiddelen
Zoals vermeld in de inleiding van dit artikel, komt het placebo-effect niet alleen voor bij valse behandelingen. Werkelijke medicijnen kunnen een placebo-effect hebben.
Een studie die in 2014, ook aan de Harvard University, over migraine is uitgevoerd, toonde aan dat wanneer patiënten 10 mg rizatriptan, een daadwerkelijk medicijn, innamen, de effectiviteit ervan veranderde naar de verwachtingen van de patiënt. Als de arts zei dat de rizatriptan-tablet een placebo was die uitsluitend uit meel en suiker bestond, werd de werkzaamheid van het geneesmiddel gelijk aan die van de placebo die als rizatriptan werd gelabeld. Wanneer ritzatriptan echter correct als rizatriptan werd geëtiketteerd, nam het analgetisch effect ervan met 50% toe en overtrof het duidelijk het placebo-tableteffect.
Placebo en klinische studies
Om te voorkomen dat geneesmiddelen zonder echte werkzaamheid worden goedgekeurd voor klinisch gebruik, gebruiken alle huidige wetenschappelijke onderzoeken meestal een placebo-controlegroep. Als het onderzochte geneesmiddel uiteindelijk een werkzaamheid van 45% had en de placebo een werkzaamheid van 40% had, betekende dit dat het medicijn slechts 5% hoger was dan de placebo. Als de onderzochte groep patiënten klein was, werd dit verschil statistisch irrelevant. Aan de andere kant, een medicijn dat een werkzaamheid van 80% aantoont tegen een controlegroep met slechts 15% succes, is een medicijn dat als echt effectief kan worden beschouwd.
De placebo-controlegroep dient niet alleen om de werkzaamheid van een medicijn te valideren, maar ook om de werkelijke bijwerkingen ervan te beoordelen. Als 15% van de patiënten een bepaald nadelig effect heeft in zowel de controlegroep als de eigenlijke geneesmiddelengroep, kunnen we gerust stellen dat de bijwerking niet de verantwoordelijkheid is van het bestudeerde geneesmiddel. Aan de andere kant, als één type bijwerking heel vaak voorkomt in de medicijngroep, maar niet in de controlegroep, wordt het min of meer duidelijk dat het effect zelfs van het studiemedicijn is.
Het is opmerkelijk dat in sommige onderzoeken 5 tot 20% van de patiënten in de placebogroep de studie staken omdat ze klagen over ondraaglijke bijwerkingen veroorzaakt door de medicatie, die in feite niets meer is dan een meelpil zonder farmacologische eigenschappen.
Voorschrift van placebo's in de medische praktijk
Het wordt als onethisch beschouwd om placebo's voor te schrijven voor patiënten in de dagelijkse medische praktijk. Veel artsen doen dit echter, vooral voor patiënten met meerdere niet-specifieke klachten en die de hele tijd om medicatie vragen. In privépraktijken kan de patiënt eenvoudig van arts veranderen als de patiënt voortdurend verzoekt om medicamenteus te worden behandeld en de arts evalueert dat dit niet nodig is. Daarom kennen veel artsen, wetende dit risico, om de cliënt niet te verliezen, het voorschrijven van elk medicijn om de patiënt tevreden te stellen.
Vitaminen worden vaak voor dit doel gebruikt omdat de algemene bevolking een zeer misleidend idee heeft over de werkelijke effecten en voordelen van vitamines (lees: MYTHES EN WAARHEDEN OVER VITAMINEN). Wanneer uw arts zegt dat u een vitaminesupplement gaat voorschrijven, creëren de meeste mensen al de verwachting dat u zich beter, energieker, energieker en beter in staat zult zijn om infecties te bestrijden. En velen voelen zich uiteindelijk zo, hoewel vitamines dat doel niet dienen.
WAT ZIJN EIWITTEN EN AMINOZUREN?
Van ons haar en nagels tot spieren, via hormonen, enzymen en antilichamen, alles in ons lichaam bestaat in wezen uit eiwitten. In deze tekst gaan we in op de volgende punten over eiwitten: Wat is een eiwit. Wat is een aminozuur. Wat is een essentieel aminozuur Van welk eiwit is gemaakt. Wat zijn de functies van eiwitten
Menstruatie is een gebeurtenis die cyclisch optreedt bij vrouwen in de vruchtbare leeftijd. De aanwezigheid ervan is extreem opvallend voor het vrouwtje, niet alleen vanwege het mogelijke ongemak dat het veroorzaakt, maar ook omdat de eerste en laatste menstruatie dienen als een onderscheidend kenmerk tussen de fasen van het leven van een vrouw
