Wat is ADHD - Attention Deficit Disorder

index

In dit artikel gaan we in op de volgende punten van aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit:

• Wat is ADHD.
• Wat zijn de oorzaken.
• Wat zijn de symptomen.
• Wat zijn de diagnostische criteria?
• Hoe is de behandeling gedaan?

introductie

ADHD (Attention Deficit Hyperactivity Disorder), ook wel bekend als ADHD (Attention-Deficit Hyperactivity Disorder), is een veel voorkomende neurologische gedragsstoornis in de kindertijd, gekenmerkt door hyperactiviteit, impulsiviteit en / of onoplettendheid, die onevenredig zijn aan de leeftijd van het kind en intens genoeg zijn om hun cognitieve, academische, gedragsmatige, emotionele en sociale functioneren te beïnvloeden.

ADHD is de meest voorkomende psychische stoornis bij kinderen en adolescenten en kan blijven bestaan ​​tijdens de volwassenheid. Deze stoornis komt vaker voor bij jongens dan bij meisjes en wordt meestal ontdekt tijdens de vroege schooltijd wanneer het kind gedragsproblemen begint te krijgen of moeite heeft het bij te houden.

Hoewel er geen behandeling is die ADHD kan genezen, kan het de patiënt helpen om met de symptomen om te gaan. De behandeling omvat meestal medicijnen en gedragsinterventies. Vroegtijdige diagnose en behandeling kunnen een groot verschil maken in het eindresultaat.

Wat is Attention Deficit Hyperactivity Disorder

Hoewel deze stoornis aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit wordt genoemd, is hyperactiviteit niet noodzakelijkerwijs een deel van het beeld. Er zijn drie geaccepteerde subtypes van ADHD:

• Onoplettend type.
• Hyperactief-impulsief type.
• Gecombineerd type (onoplettend type + hyperactief-impulsief type).

Aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit is daarom een ​​groep gedragssymptomen die een gebrek aan aandacht, hyperactiviteit en / of impulsiviteit omvat (ik zal de kenmerken van elk van hen later in het deel van de symptomen uitleggen).

Het beeld van ADHD wordt al op jonge leeftijd opgemerkt, waarbij 1/3 van de gevallen vóór de leeftijd van 6 werd gediagnosticeerd. De rest wordt meestal gediagnosticeerd tot de leeftijd van 12.

Studies tonen aan dat ADHD aanwezig is bij ongeveer 10% van de kinderen tussen 4 en 17 jaar oud (15% bij jongens en 7% bij meisjes). De hyperactieve vorm komt vier keer vaker voor bij jongens dan bij meisjes. Al in de niet-oplettende vorm is de mannelijke overheersing iets kleiner, omdat ze "slechts" twee keer zo vaak voorkomt als bij meisjes.

Ondanks de trend naar verbetering van het beeld met de leeftijd, blijven veel volwassenen die in hun kindertijd de diagnose ADHD hebben gekregen, de rest van hun leven met bepaalde symptomen.

Oorzaken van ADHD

Een verstoorde balans in het metabolisme van neurotransmitters, waaronder dopamine en noradrenaline, in de hersenschors lijkt een belangrijke rol te spelen in de ziekte. Bovendien tonen beeldvormingsstudies van de hersenstructuur van kinderen met en zonder ADHD op veel gebieden significante verschillen. Kinderen met aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit hebben de neiging, naast andere veranderingen, een lager cerebraal en cerebellair volume te vertonen en de dikte van de cortex in verschillende regio's, voornamelijk prefrontaal en frontaal, te verminderen.

Deze veranderingen lijken een sterke genetische component te hebben, gezien de grote overeenkomst tussen identieke tweelingen: wanneer een van de broers en zussen ADHD heeft, is het risico dat de andere persoon 92% heeft. Bovendien is de familiegeschiedenis vaak een zeer belangrijke risicofactor. Genetische studies uitgevoerd in families met meer dan één ADHD-geval hebben een aantal genen geïdentificeerd die een relevante rol lijken te spelen bij de ontwikkeling van de aandoening.

Omgevingsfactoren

Verschillende omgevingsfactoren kunnen een secundaire rol spelen in de pathogenese van ADHD, maar de mate van belangrijkheid van elk van hen is nog steeds controversieel.

Enkele mogelijke factoren die nog worden bestudeerd, zijn:

• Levensmiddelenadditieven, zoals kleurstoffen of kunstmatige smaakstoffen en conserveermiddelen.
• Verbruik van geraffineerde suiker.
• Voedselallergie of intolerantie (bijv. Eieren, melk of gluten).
• Tekort aan essentiële vetzuren, inclusief omega 3.
• Craniaal trauma in de kindertijd.
• Deficiëntie van ijzer en zink.
• Roken tijdens zwangerschap.
• Consumptie van alcohol tijdens de zwangerschap.
• Prenatale blootstelling aan bepaalde geneesmiddelen, zoals paracetamol en antidepressiva.
• Vroeggeboorte.
• Laag geboortegewicht.
• Blootstelling aan lood.

Gerelateerde ziekten

Kinderen en adolescenten met ADHD hebben vaak andere bijbehorende psychische stoornissen, waaronder:

• Oppositional defiant disorder (ODD).
• Wangedrag of gedragsstoornis.
• Gegeneraliseerde angststoornis.
• Depressie.
• Leerproblemen.
• Bipolaire stoornis.
• Het syndroom van Tourette.
• Storende stemmingsstoornis.
• Slaapverstoring.

Symptomen van ADHD

Zoals eerder vermeld, is ADHD een syndroom met twee hoofdsymptomen: hyperactiviteit / impulsiviteit en onoplettendheid. Elk van de soorten ADHD heeft zijn eigen standaard en klinisch verloop.

1. Hyperactiviteit en impulsiviteit

Hyperactief en impulsief gedrag komt bijna altijd gelijktijdig voor bij jonge kinderen. ADHD met een overwegend hyperactief-impulsief subtype wordt gekenmerkt door het onvermogen van het kind om stil te blijven of om zijn gedrag te beheersen.

Kinderen met dit subtype verstoren vaak de schoolomgeving en hebben relatieproblemen. Ze worden meestal beschouwd als 'problematische' kinderen, die misschien geïsoleerd raken van de groep, geen uitnodigingen krijgen voor verjaardagsfeestjes of bij collega's thuis slapen.

De symptomen en het gedrag van hyperactiviteit en impulsiviteit kunnen zijn:

• Overmatige agitatie. Het kind drumt met zijn handen, schopt op de voorstoel, kronkelt in de stoel, balanceert zich in de stoel, enz.
• Ze verlaat haar stoel vaak in de klas of in andere situaties waarin van het kind verwacht wordt dat het blijft zitten.
• Je rusteloos voelen, de behoefte voelen om altijd te rennen of dingen te klimmen, vooral in situaties waarin dit gedrag niet past.
• Moeite om games rustig of stil te spelen.
• Het is vaak "duizend keer per uur". Het is een kind vol energie, niet stil.
• Moeilijk om op je beurt te wachten.
• Woordenstroom. Het kind "spreekt bij de ellebogen".
• Hij geeft meestal snel antwoorden zonder al te veel na te denken over wat hij gaat zeggen. Soms antwoordt het nog voordat de vraag is gesteld.
• Onderbreekt vaak het gesprek of de activiteiten van anderen.

Hyperactieve en impulsieve symptomen worden meestal opgemerkt rond de leeftijd van vier. Slecht gedrag wordt erger en piekt op 8-jarige leeftijd. Vanaf daar begint het beeld te verbeteren totdat het minder opvalt in de adolescentie. Hyperactieve symptomen verbeteren meestal sneller dan impulsieve symptomen (de laatste 3 van de lijst).

2. Attention Deficit

Het overwegend onoplettende subtype van ADHD wordt gekenmerkt door een verminderde aandachtsspanne en een tragere verwerkings- en responsnelheid. Kinderen lijken te dagdromen, hebben moeite met concentreren en lijken langzamer te zijn.

Symptomen en gedragingen van onoplettendheid kunnen zijn:

• Nalaten aandacht te schenken aan details, vaak fouten maken door onzorgvuldigheid of verwaarlozing in schooltaken.
• Moeilijkheden bij het handhaven van de aandacht tijdens de les, gesprekken, spelletjes of langere lezingen.
• Hij lijkt het niet te horen, zelfs als we rechtstreeks met hem praten (hij lijkt altijd in een andere kwestie te denken).
• Volgt niet de instructies en beëindigt het schoolwerk niet, meestal door concentratieverlies.
• Moeilijkheden bij het organiseren van taken en activiteiten of het op orde houden van materialen en bezittingen. Ze is een ongeorganiseerd kind dat moeite heeft met het managen van de tijd.
• Vermijd, houd niet van of aarzelen om deel te nemen aan taken waarvoor een consistente mentale inspanning vereist is.
• Verliezen objecten die nodig zijn voor taken of activiteiten, zoals schoolbenodigdheden, boeken, sleutels of kleding.
• Gemakkelijk afgeleid door irrelevante stimuli of niet-gerelateerde gedachten.
• Je vergeet vaak dagelijkse activiteiten zoals huiswerk of huishoudelijk werk.

De symptomen van aandachtstekort zijn meestal niet duidelijk totdat het kind tussen acht en negen jaar oud is, omdat veel van hen bij een klein kind vaak voorkomen.

Diagnostische criteria van ADHD

Om te worden beschouwd als iemand met ADHD, moet het kind ten minste 6 van de hyperactiviteit-impulsiviteit of aandachtsdeficit-gedrag hebben zoals hierboven vermeld. Als het ten minste 6 van elke lijst heeft, heeft het het gecombineerde subtype.

Het is belangrijk op te merken dat bijna alle kinderen uiteindelijk een of meer van de bovenstaande gedragingen vertonen. De meeste gezonde kinderen zijn op verschillende momenten van de dag nonchalant, hyperactief of impulsief. Het is normaal dat peuters korte aandachtsspanne hebben en niet te lang op een activiteit gefocust kunnen blijven. Zelfs oudere kinderen en tieners hebben mogelijk een lager concentratievermogen, afhankelijk van hun interesse in een bepaalde activiteit.

Dezelfde redenering is van toepassing op hyperactiviteit. Jonge kinderen zijn van nature vol energie. Sommige van hen hebben bovendien meer behoefte aan beweging dan anderen. Een kind mag nooit worden geclassificeerd als ADHD alleen omdat ze anders of actiever zijn dan hun vrienden of broers en zussen.

Kinderen die problemen hebben op school, maar het goed doen thuis en normaal omgaan met vrienden en broers en zussen hebben meestal een ander probleem dat hun academische prestaties anders dan ADHD verstoort. Hetzelfde geldt voor kinderen die thuis hyperactief of onoplettend zijn, maar van wie het schoolwerk en de vriendschappen niet worden beïnvloed.

Wat kenmerkend is voor ADHD is de constante en langdurige herhaling van vermeld gedrag, die duidelijk intenser zijn dan die gepresenteerd door collega's. Om ADHD te zijn, moet het kind deze gedragingen gedurende minimaal zes maanden regelmatig hebben en ze moeten op een gebruikelijke manier in meer dan één omgeving verschijnen, bijvoorbeeld op school en thuis.

De symptomen van ADHD zouden de prestaties van het kind in academische en sociale activiteiten moeten aantasten. Zowel hyperactief-impulsief gedrag als onoplettendheid resulteren vaak in afwijzing van collega's.

De diagnose Attention Deficit Hyperactivity Disorder vereist een zorgvuldige evaluatie door een arts met ervaring in het probleem, of het nu een psychiater of een kinderarts is. Om als persoon de diagnose ADHD te krijgen, zouden de symptomen van onoplettendheid en / of hyperactiviteit-impulsiviteit langdurig moeten zijn en schadelijk voor hun normale functioneren. De arts moet er ook zeker van zijn dat de symptomen van de patiënt niet kunnen worden gerechtvaardigd door andere medische of psychiatrische aandoeningen.

De meeste kinderen krijgen de diagnose ADHD tijdens de lagere schooljaren. Als een tiener of volwassene dezelfde diagnose krijgt, moet worden bevestigd dat de symptomen al vóór de leeftijd van 12 jaar aanwezig waren.

Behandeling van ADHD

Behandelingsstrategieën voor kinderen met ADHD variëren naargelang de leeftijd. De informatie in deze tekst is in overeenstemming met de aanbevelingen van de American Academy of Pediatrics, de American Academy of Child and Adolescent Psychiatry, het National Institute of Health en Clinical Excellence en het European Network of Hyperkinetic Disorders.

Behandeling van kinderen van 4 tot 5 jaar

Voor voorschoolse kinderen die ADHD-diagnostische criteria presenteren, wordt gedragstherapie aanbevolen als initiële behandeling. Deze therapie kan worden toegediend door ouders of leraren met de hulp van de arts en een pedagoog.

Medicijnen toevoegen aan gedragstherapie is meestal alleen geïndiceerd als er geen vooruitgang is met niet-medicamenteuze behandeling. Voorbeelden van situaties waarin het begin van medicatie gerechtvaardigd kan zijn:

• Risico op uitzetting van dagopvang of kleuterschool voor wangedrag.
• Gedrag dat een aanzienlijk risico op verwonding met zich meebrengt voor andere kinderen of zorgverleners.
• Vermoede of bevestigde schade aan het centrale zenuwstelsel, zoals die veroorzaakt door prenatale blootstelling aan alcohol of cocaïne.
• Wanneer ADHD-symptomen interfereren met andere noodzakelijke behandelingen.

Wanneer de medicatie in deze leeftijdsgroep nodig is, is de meest aangewezen stimulant methylfenidaat, ook bekend onder de handelsnamen Ritalin of Concerta.

Hoewel het contra-intuïtief lijkt om ADHD te behandelen met een medicijn dat als een stimulerend middel wordt beschouwd, werkt het omdat het de toevoer van hersenneurotransmitters zoals dopamine en noradrenaline, die een essentiële rol spelen in gedachten en aandacht, vergroot.

Behandeling van kinderen vanaf 6 jaar

Bij kinderen en adolescenten in de schoolgaande leeftijd kan de eerste behandeling worden gedaan met medicatie en gedragstherapie. De keuze tussen stimulerende en niet-stimulerende geneesmiddelen hangt af van de kenmerken van elke patiënt. Met de mening van het gezin moet altijd rekening worden gehouden bij het starten van de behandeling met geneesmiddelen.

De meest gebruikte medicijnen voor ADHD zijn:

• Methylfenidaat.
• Dexmethylfenidaat.
• Dextroamphetamine.
• Lisdexamfetamine.
• Atomoxetine.
• Bupropion.
• Venlafaxine.
• Clonidine.

De beste resultaten doen zich voor wanneer een multidisciplinaire benadering wordt gevolgd, waarbij pedagogen, ouders, therapeuten en kinderartsen samenwerken. Regelmatige lichaamsbeweging helpt ook.

Onderzoek naar veranderingen in het voedingspatroon bij de patiënt met ADHD tot nu toe zijn niet overtuigend. Sommige artsen suggereren een test van 5 weken met een dieet zonder conserveringsmiddelen en kunstmatige kleurstoffen met weinig geraffineerde suiker, gluten, melk en eieren.

De zorg voor een kind met Attention Deficit Hyperactivity Disorder kan een uitdaging zijn voor het hele gezin. Ouders kunnen worden geschaad door het gedrag van hun kinderen en de stress van het omgaan met ADHD kan leiden tot huwelijksproblemen. Deze problemen kunnen worden verergerd door de financiële last die de stoornis kan opleggen aan gezinnen.

Broers en zussen van een kind met ADHD kunnen ook moeilijkheden hebben, vooral als de broer of zus te veeleisend of agressief is. Het komt vaak voor dat ze uiteindelijk minder aandacht krijgen omdat ze minder van hun ouders eisen.

CYCLISCH LICHAMELIJK SYNDROOM

Cyclisch braaksyndroom is een aandoening die bekend is sinds de 19e eeuw, gekenmerkt door terugkerende en intense perioden van braken, zonder dat een duidelijke oorzaak is vastgesteld. De aanvallen van braken komen en gaan, maar tijdens de pauze is de patiënt volkomen gezond en zonder klachten. In dit artikel zullen we bespreken wat is het cyclische braken syndroom, wat zijn de oorzaken, symptomen, complicaties en behandelingsopties.

(geneeskunde)

TRICOMONÍASE - Symptomen, transmissie en behandeling

introductie Trichomoniasis is een seksueel overdraagbare aandoening (SOA) die wordt veroorzaakt door de protozoa Trichomonas vaginalis . Het is de meest voorkomende niet-virale seksueel overdraagbare aandoening ter wereld en treft ongeveer 170 miljoen mensen. Bij vrouwen is trichomoniasis een belangrijke oorzaak van vaginitis (infectie van de vagina), wat vaak leidt tot klachten zoals stinkende vaginale afscheiding, genitale jeuk en pijnlijk urineren

(geneeskunde)