OSTEOPOROSE - Symptomen, oorzaken en behandeling

Osteoporose is een ziekte die leidt tot verlies van botmassa en broze botten, waardoor het risico op fracturen toeneemt. De ziekte kan botten zo kwetsbaar maken dat een val, of zelfs lichte impact, zoals buigen of hoesten, een breuk kan veroorzaken. De meest aangetaste botten zijn die van de heup, de pols en de wervelkolom.

In dit artikel zullen we de volgende vragen over osteoporose behandelen:

• Wat is osteoporose?
• Hoe is normaal bot?
• Wat zijn de risicofactoren?
• Wat zijn de symptomen?
• Hoe wordt de diagnose gesteld?
• Hoe wordt osteoporose behandeld?

Gezond bot

Onze botten zijn niet allemaal enorm, zoals hun uiterlijk doet vermoeden, en ons skelet is niet alleen een ondersteunende structuur, maar een levend orgaan met veel functies in het lichaam.

Aan de buitenkant (corticaal) is het bot compact en heeft het een solide uitstraling. Binnenin is het echter trabeculair, met het uiterlijk van een spons. Het is door deze ruimten dat de bloedvaten passeren en het beenmerg zich bevindt. Het bot is samengesteld uit een organisch en een mineraal deel, in principe samengesteld uit calciumfosfaat (fosfor + calcium).

Osteoporose is de aandoening waarbij er een vermindering van de mineraalmassa is, zowel van het corticale als van het trabeculaire bot, wat leidt tot een grote vermindering van de botdichtheid, waardoor het kwetsbaarder wordt en minder resistent is tegen normaal dagelijks mechanisch trauma. Niet toevallig betekent het woord osteoporose poreus bot.

Zoals eerder gezegd, is bot geen levenloze structuur, met als enige functie mechanische ondersteuning te geven aan het lichaam. Botten zijn voortdurend aan vernieuwing toe, een proces dat nodig is voor het corrigeren van micro-verwondingen die worden opgelopen door het gemeenschappelijke trauma van dagelijkse mechanische stress. Ons lichaam is permanent onze botten aan het beschadigen en repareren.

Om sterk en gezond te blijven, heeft het bot de constante toevoer van mineralen nodig, zoals calcium en fosfor, waarvan de concentratie in het bloed wordt gereguleerd door de bijschildklier. Bijschildklier klieren zijn gelegen aan de basis van de nek, boven de schildklier, verantwoordelijk voor de controle van calcium- en fosforwaarden in botten en bloed, uitscheiding van mineralen uit de nieren in de urine en vitamine D-concentratie in het bloed (lees: VOEDSEL EN ANDERE BRONNEN VAN VITAMINE D).

Tot de leeftijd van 30 jaar weet het lichaam goed gestructureerde botmassa te behouden. Vanaf de leeftijd van 30 begint het proces van botresorptie intenser te worden dan de productie van nieuw bot, wat over meerdere jaren leidt tot de ontwikkeling van osteoporose.

Osteoporose veroorzaakt, naast het verminderen van de botmineraaldichtheid, ook verstoringen in de natuurlijke architectuur, wat verder bijdraagt ​​aan de fragiliteit ervan.

Risicofactoren voor osteoporose

De belangrijkste risicofactor is oestrogeendeficiëntie, die meestal na de menopauze optreedt. De menopauze is echter niet de enige risicofactor, en mannen kunnen ook osteoporose hebben, hoewel deze ziekte vaker voorkomt bij vrouwen.

Medicijnen, ziekten, levensstijl en dagelijkse factoren kunnen het risico op osteoporose verhogen. We citeren enkele van de meest voorkomende risicofactoren hieronder:

• Vrouw → 70% van de gevallen van osteoporose komt voor bij vrouwen.
• Kaukasische (witte race) en Aziatische.
• Laag postuur en laag gewicht.
• Familiegeschiedenis van osteoporose.
• Menopauze.
• Word nooit zwanger.
• Sedentaire levensstijl.
• Lage blootstelling aan de zon → Gemeenschappelijke risicofactor waarin het op het noordelijk halfrond leeft.
• Lage inname van calcium en vitamine D.
• Roken.
• Consumptie van alcoholische dranken.
• Hoge consumptie van frisdranken (?) = Er zijn aanwijzingen, maar er kan nog steeds niet met 100% zekerheid worden gezegd.

Ziekten geassocieerd met een verhoogd risico op osteoporose

Patiënten met een van de volgende ziekten hebben een hoger risico op het ontwikkelen van osteoporose:

• Anorexia nervosa.
• Depressie.
• Hyperthyreoïdie.
• Multipel myeloom.
• Pernicieuze anemie (vitamine B12-tekort).
• Coeliakie.
• Cushing's syndroom.
• De ziekte van Crohn.

Medicijnen geassocieerd met osteoporose

De onderstaande geneesmiddelen verhogen het risico op osteoporose als ze continu en langdurig worden ingenomen:

• Glucocorticoïden (cortison).
• Fenytoïne.
• Carbamazepine.
• Levothyroxine (schildklierhormoon).
• Warfarine.
• Antidepressiva.
• Heparine.
• Methotrexaat.
• Furosemide.

Symptomen van osteoporose

Osteoporose is een stille ziekte, die meestal alleen symptomen veroorzaakt in vergevorderde stadia. De belangrijkste symptomen van osteoporose zijn botpijn, met name lage rugpijn, gemak van fracturen en afname van de lengte door instortingen van de wervels van de wervelkolom.

Fractuur van de dijbeenhals is een van de meest voorkomende problemen bij oudere personen die lijden aan osteoporose. Elk jaar en over de hele wereld hebben tienduizenden ouderen medische zorg nodig vanwege een gebroken femurhals, die meestal ontstaat na een val van hun lengte. Hoe ouder de patiënt is en hoe ernstiger de osteoporose, hoe groter het risico op botbreuken.

Naast de fractuur van de nek van het dijbeen en de wervels zijn fractuur van de pols en ribben ook vrij gebruikelijk.

Diagnose van osteoporose

De beste test voor de diagnose van osteoporose is botdensitometrie. De resultaten worden gegeven door vergelijking met de botdichtheid van jongeren (T-score of standaardafwijking).

Het criterium voor osteoporose, volgens de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO), is een T-score lager dan -2, 5 in botdensitometrie.

De densitometrieresultaten worden gewoonlijk als volgt verdeeld:

1. Normale botdichtheid = T-score tussen 0 en -1.
2. Osteopenie = T-score tussen -1 en -2.5.
3. Osteoporose = T-score lager dan -2, 5.

Hoe lager de T-score, hoe groter de ernst van osteoporose en hoe groter het risico op fracturen.

Osteopenie is een vermindering van de botdichtheid maar wordt nog niet beschouwd als osteoporose. We kunnen zeggen dat osteopenie een pre-osteoporose is.

Botdensitometrie moet worden uitgevoerd bij alle vrouwen ouder dan 65 jaar of postmenopauzale vrouwen met risicofactoren voor osteoporose. Er is geen indicatie voor densitometrie bij mannen tenzij de patiënt significante risicofactoren vertoont.

Preventie en behandeling van osteoporose

Bij osteoporose is vooral het woord 'voorkomen is beter dan genezen' waar, want wanneer de botarchitectuurletsels veroorzaakt door osteoporose aanwezig zijn, zijn ze vrijwel onomkeerbaar. De huidige medicijnen keren niet terug naar osteoporose, dus het belangrijkste doel van de behandeling is het voorkomen van de progressie van de ziekte.

Medicamenteuze behandeling is geïndiceerd bij alle patiënten met osteopenie-criteria (T-score tussen -1 en -2, 5) of osteoporose (T-score lager dan -2, 5) in botdensitometrie.

De meest gebruikte medicijnen zijn:

- Calcium en vitamine D vervangen

- Bisfosfonaten (alendronaat, risedronaat, zoledroninezuur): dit zijn de geneesmiddelen die het meest worden gebruikt bij de behandeling en preventie van osteoporose. Ze bestaan ​​al jaren op de markt en hun veiligheids- en effectiviteitsprofiel is bekend. Bisfosfonaten in tabletten moeten worden gevast met een vol glas water en de patiënt mag niet gedurende ten minste 1 uur gaan liggen vanwege het risico op ernstige gastro-oesofageale reflux en oesofagitis.

Zoledroninezuur is een intraveneus toegediend bisfosfonaat, met toedieningen om de 6 of 12 maanden.

- Raloxifene : het is een selectieve oestrogeenreceptormodulator. Het is een medicijn dat doet alsof het oestrogeen is, maar het is geen hormoon. Het presenteert de voordelen van oestrogeen zonder de bijwerkingen.

- Oestrogenen en hormoonvervanging : veel gebruikt om osteoporose te behandelen tot een recent verleden, hormoonvervanging ondanks uitstekende resultaten brengt een verhoogd risico op hart- en vaatziekten, trombose en borstkanker met zich mee. Daarom is het niet langer geïndiceerd als eerstelijnsbehandeling voor osteoporose en dient het alleen in geselecteerde gevallen te worden gebruikt.

- Teriparatide : het is een analoog van PTH, een hormoon dat wordt geproduceerd door de bijschildklier en verantwoordelijk is voor de controle van calcium en fosfor in botten. Het is een van de meest veelbelovende geneesmiddelen voor de behandeling van osteoporose, de enige die tot nu toe enkele van de bestaande laesies lijkt te keren. Er zijn nog geen volledige studies over het veiligheidsprofiel op lange termijn en het gebruik ervan is nog steeds beperkt tot maximaal 2 jaar.

- Denosumab (Prolia of Xgeva): Denosumab is een nieuw medicijn dat werkt door de botabsorptie te verminderen en de botvorming te vergroten, resulterend in een verhoogde botdichtheid en een verminderd risico op fracturen. De toediening ervan is ook redelijk comfortabel, zijnde de dosering van slechts een subcutane toediening elke 6 maanden. Het is echter belangrijk op te merken dat denosumab duurder is dan bisfosfonaten, de geneesmiddelen die momenteel worden gebruikt voor de behandeling van osteoporose.

Ondanks het feit dat goede resultaten zijn geboekt in voorstudies, is Denosumab tot nu toe slechts uitgebreid bestudeerd in vergelijking met placebo. Er zijn nog geen grote studies om de werkzaamheid van Denosumab versus teriparide of intraveneuze bisfosfonaten direct te vergelijken. In de weinige bestaande gegevens lijkt de effectiviteit ervan bij het voorkomen van fracturen vergelijkbaar te zijn met die van zoledroninezuur. Daarom weten we niet zeker of het eigenlijk beter is dan bestaande behandelingen. Er zijn ook geen langetermijnstudies over hun veiligheid.

Ondanks de aanvankelijke opwinding die het product veroorzaakt, bevelen de meeste experts dit medicijn nog steeds niet aan als de eerste behandelingsoptie. Wellicht wordt denosumab in de toekomst de voorkeursbehandeling voor osteoporose, maar op dit moment is het verstandiger om het alleen te gebruiken bij patiënten die geen tolerantie hebben of geen goede respons hebben gehad met de gebruikelijke geneesmiddelen. Patiënten met nierinsufficiëntie zijn ook goede kandidaten voor denosumab, aangezien bisfosfonaten gecontraïndiceerd zijn in deze populatie.

Niet-medicinale behandeling

Naast de medicamenteuze behandeling is het belangrijk om veranderingen in levensstijl door te voeren. U moet stoppen met roken en overmatige alcohol vermijden. Het beoefenen van lichamelijke oefeningen, waaronder bodybuilding, en de consumptie van voedingsmiddelen zoals melk en zuivelproducten, groene groenten, granen, noten en vis, helpen bij preventie.

Blootstelling aan de zon is ook belangrijk; 20 tot 30 minuten zon per dag, tussen 06.00 en 10.00 uur is aangegeven. Slechts 25% van het lichaam moet worden blootgesteld aan voldoende vitamine D-productie via de huid.

URINE-INCONTINENTIE - Types en risicofactoren

Urine-incontinentie is het verlies van het vermogen om de blaas te beheersen, wat onvrijwillige lekkage van urine veroorzaakt, een probleem dat miljoenen vrouwen wereldwijd treft. In deze tekst zullen we de oorzaken en soorten van urine-incontinentie uitleggen. Hoe controleren we urine? Om te begrijpen waarom urine-incontinentie ontstaat, is het noodzakelijk om de normale werking van de blaas en urethra te kennen

(geneeskunde)

DROOG EYE SYNDROME - oorzaken, symptomen en behandeling

Droogheid van de ogen, gebrek aan tranen, gevoel van zand in de ogen, ongemak en verbranding kunnen tekenen zijn van een ziekte die het droge-ogen-syndroom wordt genoemd, ook bekend als keratoconjunctivitis sicca of traan dysfunction syndroom. Droge-ogensyndroom is een veel voorkomende aandoening, die optreedt wanneer tranen geen goede smering van de ogen kunnen geven

(geneeskunde)