Marieke Vervoort, de Paralympische atleet die haar euthanasie voorspelde
Marieke Vervoort is een jager. Deze 37-jarige Belgische atleet heeft haar euthanasie gepland of heeft zelfmoord gepleegd in 2008.
Hoewel ze wilde het niet meteen doen, ze wist dat ze op een dag het leed niet meer zou verdragen. Met dit gebaar kan hij de controle houden over zijn eigen dood. We weten allemaal dat we niet alles kunnen controleren wat er in ons leven gebeurt: ziektes, ongelukken, onverwachte gebeurtenissen, enzovoort. Het zijn slagen die ons treffen, ons veranderen en ons op de proef stellen.
We kunnen niet kiezen wat het leven ons te bieden heeft, maar we kunnen bepalen hoe we zullen sterven.
Marieke Vervoort heropende het debat over euthanasie, omdat geruchten circuleren dat ze haar leven zou beëindigen net na de Paralympische Spelen in Rio de Janeiro. Maar niets is minder zeker. Het is nog geen tijd. Marieke's woorden van moed, wijsheid en gevoeligheid maakten indruk op iedereen.
Of we het eens of oneens zijn met euthanasie,
het enige dat deze vrouw verdient is ons diep respect en onze grootste bewondering.
In de rest van dit artikel gaan we zijn verhaal vertellen. Marieke Vervoorts laatste race
Het leven van Marieke Vervoort is vol leven. Elke nieuwe dag, elk beeld, elk geluid is een verademing.
Ze doet aan atletiek, strandzeilen en voordat haar ziekte haar mobiliteit verminderde, was ze een triatleet. We moeten erop wijzen dat ze naast haar zilveren medaille die ze in 2016 won op de Rio Games andere titels in haar trofeekabinet had.
Ze deed mee aan de Paralympische Spelen van 2012 in Londen
, het winnen van een gouden medaille en een zilveren medaille.
Ze won alle competities in haar land. Haar meest prestigieuze titel is volgens haar de prijs die haar werd toegekend door de Vlaamse Vereniging voor Sportjournalisten, die haar inspanningen, haar karakter en het model dat zij vertegenwoordigt voor anderen heeft erkend.
- Lees ook: Mourning, het innerlijke proces waarin niemand is voorbereid
- Marieke Vervoort verzekerde echter dat ze haar laatste race op de Paralympische Spelen in Rio goed had geleid. Haar degeneratieve ziekte
- Marieke lijdt aan een degeneratieve spierziekte die haar op jonge leeftijd aan een rolstoel genageld heeft
Haar probleem is niet zozeer haar handicap, maar eerder de fysieke pijn die ze dagelijks voelt.
Dat is meer dan 20 jaar dat ze dagelijks worstelt tegen deze pathologie, en haar lichaam reageert steeds minder op zijn commando's. Ze lijdt aan duizeligheid, epileptische aanvallen, veel pijn en ze verliest geleidelijk aan het gezichtsvermogen. Ze heeft slechts 20% van haar oorspronkelijke mening. Over een paar maanden of zelfs jaren zal ze volledig in duisternis zijn. Haar leven is slechts het verhaal van een groeiende handicap, van een langzame maar onverbiddelijke ontkoppeling van haar lichaam die geleidelijk aan zal verdwijnen. neem het leven mee.
Zie ook: De man die miljoenen baby's heeft gered met zijn bloed
Euthanasie
Marieke heeft lang geweten wat er met haar zal gebeuren
- Na de diagnose, ze dacht meteen aan zelfmoord
- , omdat ze de pers kon vertellen
- Er gebeurde echter iets dat haar hoop gaf.
Haar dokters raadden haar aan om speel sporten om je kwaliteit van leven te verbeteren. Sport is een kwestie van vechten en overleven, wat perfect past bij Marieke's persoonlijkheid. Ze had daarom een motivatie gevonden om vooruit te komen.
Ze begon handibasket te spelen. Later,
probeerde ze te duiken en te zwemmen, maar in de triatlon lukte het haar om
te ontmoeten. Het was deze sport die haar haar eerste medailles bracht en het begin van een erkenning die alleen maar zou groeien. In 2006 werd ze wereldkampioen paratriathlon, een titel die ze is kon het volgende jaar behouden. In 2008 verslechterde haar ziekte echter tot het punt waarop ze moest stoppen met de triatlon. Het was een nieuwe klap in het leven van Marieke, maar haar verhaal was interessant voor haar land, en ze werd op veel televisieseries uitgenodigd om het te vertellen. Marieke Vervoort deed de mediaoefening. Ze heeft ook een boek gepubliceerd "
Wielemie, Sport for Life
- ". Maar het was ook in die tijd dat ze een andere fase van haar leven voorbereidde: ze tekende de papieren die nodig waren voor haar geprogrammeerde zelfmoord. Haar lichaam kon haar niet langer toestaan om haar favoriete discipline te beoefenen, en ze wist op dat moment het exacte moment dat ze over een paar jaar niet kon zien.
- Haar tijd kwam niet, maar ze zou aankomen Na het verlaten van de triatlon vertrok Marieke met zandzeilen, een sport waarbij voertuigen bewegen snel dankzij de werking van de wind. Ze werd vice-kampioen van de werelddiscipline in 2011. Ontdek ook: dit exoskelet laat paraplegische kinderen weer lopen
- Daarna lanceerde ze een nieuwe discipline: atletiek. Nadat ze in de categorie T-52 Paralympic werd opgenomen, brak ze letterlijk alle Europese records.
Haar succes op de Paralympische Spelen van 2012 in Londen was een groot moment van geluk voor haar. Ze had opnieuw een reden om te leven, om de pijn te verdragen die haar dagelijks niet alleen liet. Vandaag kan ze alleen in fasen van 10 minuten slapen, zolang de pijn die ze voelt krachtig is.
Zijn epileptische aanvallen nemen ook af. Ze weet dat haar lichaam volledig in verval is, maar ze probeert nog steeds van het leven te genieten. Wanneer ze niet kan zien, wanneer haar lichaam niet meer is dan een immens lijden en haar verlamming zal totaal zijn, zij zal afscheid nemen van deze wereld in waardigheid. Euthanasie is geen overgave. Het is de rest van de rechtvaardigen. Ze heeft de context van haar begrafenis al gekozen: haar as zal worden verspreid in de zee in Lanzarote, op de Canarische Eilanden in Spanje. Ze wil dat haar familie haar herinnert als een glimlach, want dat is het laatste wat ze wil verlaten voordat ze in vrede rust. Zonder ooit opnieuw te lijden.
In dit huis, we knuffelen, we zeggen: "Het spijt me" en we geven tweede kansen
Een huis is een ruimte waarin kan wonen veel verschillende persoonlijkheden. Sommige hebben meer kans om de banden gelukkig en zinvol te ontwikkelen, gebaseerd op respect, wederkerigheid en emotionele intelligentie. Om de problemen van een dergelijke plaats voor ieders balans beter te begrijpen, kunnen we verwijzen naar Virginia Woolf's dagboeken, die een huis beschrijven als een Fort Zodra de deuren en ramen gesloten zijn, weet niemand wat er zich binnenin afspeelt.
12 Verschillende manieren om aluminiumfolie huis
Aluminiumfolie is een product dat in veel huizen wordt gebruikt voor de opslag van veel soorten voedsel. Het is een dun, flexibel blad dat heel wat dingen kan bedekken. De meeste mensen hebben ze thuis omdat ze het gebruiken om voedsel in te pakken. Naast dit soort gebruik, zijn er andere manieren om hiervan te profiteren.
