MEERVOUDIGE SCLEROSE - Symptomen en behandeling

MEERVOUDIGE SCLEROSE - Symptomen en behandeling

Multiple sclerose (MS) is een ziekte met een waarschijnlijke auto-immune oorsprong, waarbij ons lichaam op onterechte wijze antilichamen tegen structuren van onze zenuwen produceert, die leiden tot ontsteking en vernietiging ervan (lees: WAT IS EEN AUTOIMUNE ZIEKTE).

In dit artikel gaan we in op de volgende punten over multiple sclerose:

  • Wat is multiple sclerose?
  • Wat zijn de oorzaken.
  • Wat zijn de verschillen tussen multiple sclerose en het syndroom van Guillain-Barré?
  • Wat zijn de symptomen.
  • Hoe de diagnose is gesteld.
  • Wat zijn de behandelingsopties.
  • Veelbelovende behandelingen die kunnen leiden tot de genezing van multiple sclerose.

Wat is multiple sclerose

Multiple sclerose is een neurologische aandoening die optreedt door het vernietigen van de schede van myeline, een stof die de zenuwen bedekt. Om multiple sclerose te begrijpen, moet je daarom eerst weten wat de myeline-omhulling is.

Ons hele zenuwstelsel communiceert via elektrische impulsen. Wanneer we bijvoorbeeld onze hand bewegen, kunnen we dit alleen doen omdat ons zenuwstelsel in staat is om een ​​elektrische impuls te sturen, die de hersenen verlaat, door het ruggenmerg loopt, naar de perifere zenuwen gaat en de spieren van de hand bereikt, waardoor om ze te laten bewegen. Impulsen kunnen ook het omgekeerde pad volgen. Alle sensaties die we hebben van de omgeving (temperatuur, aanraking, druk, pijn, enz.) Worden alleen waargenomen omdat de zenuwuiteinden van de huid deze stimuli kunnen vangen, waardoor ze naar de perifere zenuwen, medulla en uiteindelijk hersenen worden gestuurd, waar ze zullen zijn geïnterpreteerd.

Deze elektrische prikkels die de hersenen bereiken en verlaten, moeten worden getransporteerd tussen de ene neuron en de andere. De leidraad van de neuronen die verantwoordelijk zijn voor deze verbinding wordt het axon genoemd, een uitbreiding van het neuron zelf dat de ene zenuwcel met de andere verbindt. Zoals elke elektrische draad, hebben de axonen een isolatie nodig, zoals een bedrade draad. De stof die deze isolatie biedt en de transmissie van elektrische impulsen mogelijk maakt, is de myeline-omhulsel.

Bij multiple sclerose vertonen zenuwcellen in de hersenen en het beenmerg progressieve vernietiging van hun myeline-omhulsels, waardoor axonen het vermogen om elektrische impulsen te dragen verliezen. De centrale neuronen zenden geen elektrische stimuli uit en ontvangen deze.

Oorzaken van multiple sclerose

Multiple sclerose is een auto-immuunziekte die wordt veroorzaakt door de vernietiging van de myeline-omhulling door onze eigen antilichamen. We weten niet precies waarom, maar van tijd tot tijd begint ons organisme de myelineschede die in de axonen van het centrale zenuwstelsel aanwezig is, te behandelen als een vreemde structuur, alsof het een virus of een bacterie was. Het immuunsysteem gaat vervolgens door met het aanvallen van de myelineschede van deze neuronen, en vernietigt het geleidelijk. Er wordt gedacht dat de oorsprong van multiple sclerose gerelateerd kan zijn aan aandoeningen van het immuunsysteem die ontstaan ​​na sommige virale ziekten, zoals mononucleosis (lees: MONONUCLEOSE - KUSZIEKTE).

Verschillen tussen multiple sclerose en het syndroom van Guillain-Barré

Multiple sclerose en het Guillain-Barré-syndroom zijn vergelijkbare ziekten, omdat beide auto-immuunoorsprong hebben en optreden door aanvallen op de myeline-zenuwen van zenuwen (zie: WAT IS GUILLAIN-BARRÉ SYNDROME?). Het verschil is dat bij Guillain-Barré de betrokken zenuwen die van het perifere zenuwstelsel zijn (zenuwen buiten de medulla), terwijl bij multiple sclerose de zenuwen van het centrale zenuwstelsel (medulla en hersenen) lijden aan demyelinisatie. Dit kleine verschil is erg belangrijk in de uiteindelijke prognose, omdat de perifere zenuwen het vermogen hebben om te regenereren, terwijl de neuronen en axonen van de hersenen en het beenmerg dat niet doen.

Risicofactoren voor multiple sclerose

Multiple sclerose manifesteert zich meestal voor het eerst tussen de leeftijd van 20 en 40 jaar. Het is twee keer zo vaak voor bij vrouwen als bij mannen en drie keer vaker voor bij mensen met een familielid dat door de ziekte is getroffen. Multiple sclerose komt vaker voor bij blanken (blanke) dan bij Afro-afstammelingen of Aziaten.

Het lijkt erop dat een van de risicofactoren voor het ontstaan ​​van multiple sclerose infectie is met het Epstein Barr-virus, dat mononucleosis veroorzaakt. Er wordt gedacht dat het virus eiwitten kan hebben die vergelijkbaar zijn met die in de myeline-omhulling, waardoor antilichamen moeilijk te onderscheiden zijn. Het is belangrijk op te merken dat de overgrote meerderheid van de patiënten die contact hebben gehad met het Epstein Barr-virus, geen multiple sclerose ontwikkelt, wat erop wijst dat meer dan één factor nodig is voor het begin van de ziekte.

Patiënten met andere auto-immuunziekten, zoals Hashimoto's thyroïditis (lees: HYPOTHYDROIDISMO | HASHIMOTO TIREOIDITE), type 1 diabetes mellitus (lees: WAT IS DIABETES?) Of de ziekte van Crohn (lees: CROHN ZIEKTE | ULCERATIVE RETOCOLITE) ook aanwezig groter risico op het ontwikkelen van multiple sclerose.

De laatste jaren is veel aandacht besteed aan de relatie tussen vitamine D-spiegels en multiple sclerose. We weten dat de ziekte minder voorkomt in tropische gebieden, waar de jaarlijkse zonne-incidentie hoger is en de vitamine D-productie door de huid intenser is. Studies suggereren dat adequate niveaus van vitamine D een beschermende factor kunnen zijn tegen multiple sclerose (zie: Vitamine D-tekort en supplementen).

Symptomen van multiple sclerose

De tekenen en symptomen van multiple sclerose zijn afhankelijk van welke punten in het zenuwstelsel zijn aangetast. Er is geen typisch symptoom dat de diagnose van multiple sclerose sluit, maar sommige zijn zeer suggestief:

- Optische neuritis : presenteert zich meestal als een acute pijn in één oog, die verergert door oogbewegingen. Deze pijn wordt vaak geassocieerd met variërende graden van visueel verlies, meestal in het midden van het gezichtsveld. De patiënt kan ook een dubbel of wazig zicht hebben. Nystagmus (discrete onwillekeurige oogbeweging) is een veel voorkomende bevinding.

De betrokkenheid van beide ogen op hetzelfde moment is ongebruikelijk bij multiple sclerose en duidt meestal op een andere neurologische aandoening.

- Zintuiglijke symptomen: Tintelingen en gevoelloosheid, vooral in ledematen, die tegelijkertijd aan één kant van het lichaam voorkomen, zijn zeer algemene symptomen van multiple sclerose en komen in bijna 100% van de gevallen voor tijdens de ziekte.

- Het fenomeen van Lhermitte : een elektrisch schokgevoel dat uit de wervelkolom komt en wordt geactiveerd door bewegingen van het hoofd en de nek, wordt het Lhermitte-fenomeen genoemd. Het is een typisch symptoom van multiple sclerose, maar het kan ook voorkomen bij andere neurologische aandoeningen.

- Duizeligheid en duizeligheid : tot 50% van de MS-patiënten kan duizelig worden (lees: DIZZINESS AND VERTIGEM | Oorzaken en symptomen). Dit symptoom doet zich gewoonlijk voor bij patiënten met een gezichtsziekte, zoals gevoelloosheid en oculaire en auditieve veranderingen.

- Motorische symptomen : tremoren, loopveranderingen, verminderde spierkracht en verlamming van ledematen treden op als gevolg van letsel aan de medulla-neuronen. Het krachtverlies is aanvankelijk eenzijdig, maar wordt in vergevorderde stadia bilateraal. De betrokkenheid van de onderste ledematen is meestal intenser dan in de bovenste ledematen.

Onvermogen om de blaas en de darmen onder controle te houden : verwonding aan de zenuwen van het ruggenmerg en het veroorzaken van spierzwakte in de onderste ledematen kan ook leiden tot verlies van controle over de anus en blaassfincters, wat leidt tot fecale en urine-incontinentie

Multiple sclerose manifesteert afwisselende perioden van aanvallen met remissies. De patiënt heeft acute symptomen die dagen tot weken aanhouden en vervolgens verdwijnen en mogelijk al dan niet gevolgen hebben. De patiënt blijft asymptomatisch tot een tweede aanval, die ook verdwijnt. Naarmate de aanvallen toenemen, worden ze steeds agressiever en worden de sequels opgeteld, zodat de patiënt aan het einde van elke verergering steeds erger wordt.

De overleving van patiënten met multiple sclerose is momenteel 30 tot 40 jaar. Patiënten met weinig of geen gevolgen na 10 of 15 jaar ziekte zijn degenen met een betere prognose, die meer tijd en kwaliteit van leven bieden.

Evolutie van multiple sclerose

Multiple sclerose kan verschillende presentaties hebben bij de patiënten. Er zijn een aantal gedragspatronen bekend.

1. Recidiverende Multiple Sclerosis Sender (RRMS) of recidiefuitbraak.

Deze vorm van multiple sclerose wordt gekenmerkt door plotseling optredende maar korte duur uitbraken, gevolgd door volledig (of gedeeltelijk met minimale gevolgen) herstel. Er is geen progressie van de ziekte buiten de perioden van uitbraken en de patiënt kan maanden of jaren zijn zonder tekenen van multiple sclerose. Dit MS-patroon is goed voor 85% tot 90% van de eerste gevallen. De meeste RRMS-patiënten zullen uiteindelijk een progressief stadium van de ziekte ingaan, Progressive Secondary Multiple Sclerosis (PMS) genaamd.

2. Progressieve secundaire multiple sclerose (PFME)

Progressieve secundaire multiple sclerose treedt op als er sprake is van verslechtering van de vorm van Recurrente Sclerose Multiple Sclerose (RRMS), meestal 15 tot 20 jaar na het begin van de ziekte. In deze vorm worden de crises frequenter en beginnen de gevolgen zich te accumuleren. De patiënt kan nu evolueren met verergerende symptomen, zelfs zonder acute aanvallen.

3. Progressieve primaire multiple sclerose (PMS)

Primaire progressieve multiple sclerose wordt gekenmerkt door snelle ziekteprogressie vanaf vroege stadia. De patiënt heeft mogelijk geen uitbraken, maar zal geleidelijk symptomen en gevolgen verzamelen. Dit type heeft een slechtere prognose en vertegenwoordigt ongeveer 10 procent van de gevallen. Het komt meestal voor bij patiënten die na 40 jaar MS ontwikkelen.

Diagnose van multiple sclerose

Er is geen enkel onderzoek dat de diagnose van multiple sclerose stelt. De diagnose wordt gesteld door de interpretatie van de symptomen en enkele tests die moeten worden voltooid. De meest gebruikte tests om de aandoening op te helderen zijn nucleaire magnetische resonantie van het centrale zenuwstelsel, analyse van de hersenvocht verkregen door lumbaalpunctie en de evoked potential test, die bestaat uit het evalueren van de reactie van het lichaam op kleine elektrische schokken. die de perifere zenuwen van het zicht of de spieren stimuleren.

Behandeling van multiple sclerose

Helaas is er nog geen algemeen beschikbare behandeling die multiple sclerose kan genezen. Er zijn veelbelovende experimentele behandelingen, zoals we in het volgende onderwerp zullen zien, maar deze bevinden zich nog in de teststadia en maken geen deel uit van de routinebehandeling van multiple sclerose.

Omdat het een ziekte van immunologische oorsprong is, is de behandeling van MS gebaseerd op geneesmiddelen die werken op het immuunsysteem. De therapie is onderverdeeld in behandeling van de aanvallen en behandeling tijdens remissie.

Behandeling van multiple sclerose

Corticosteroïden zijn de meest gebruikte medicijnen tijdens uitbraken (lees: PREDNISONE EN CORTICOIDES | bijwerkingen). De behandeling wordt pulstherapie genoemd en bestaat uit het gedurende 5 dagen intraveneus toedienen van hoge doses corticosteroïden (meestal methylprednisolon).

In gevallen van ernstige uitbraak, met weinig respons op corticosteroïden, is plasmaferese, een procedure die lijkt op hemodialyse, geïndiceerd om het bloed van schadelijke antilichamen te zuiveren (lees: BEGRIJPEN HOE PLASMAFERESE WERKEN).

Behandeling van multiple sclerose tijdens remissie

Geneesmiddelen zijn al beschikbaar om patiënten met een crisis buiten de crisis te behandelen om restverschijnselen en het optreden van nieuwe uitbraken te verminderen. Deze behandeling, de ziektemodificator genaamd, is vooral effectief in gevallen van Recurrent Multiple Sclerosis Sender (RRMS). Het geneest MS niet, maar het verbetert je prognose enorm.

De meest gebruikte geneesmiddelen zijn interferon bèta (Avonex, Rebif of Betaseron) en glatirameer-acetaat (Copaxone). In Brazilië worden deze medicijnen gratis door de overheid gedistribueerd.

In ernstige gevallen, met weinig respons op interferon en glatiramer, is er nog steeds de mogelijkheid van behandeling met natalizumab (tysabri) of maandelijkse pulstherapie met corticosteroïden.

Patiënten met vitamine D-tekort moeten supplementen krijgen om hun niveaus te normaliseren. Studies suggereren dat vitamine D helpt bij het beheersen van crises in multiple sclerose.

Veelbelovende behandelingen voor multiple sclerose

Autologe beenmergtransplantatie is in voorbereidende studies aangetoond als een veelbelovende optie voor ons om eindelijk een remedie voor multiple sclerose te hebben.

De behandeling gebeurt als volgt: artsen verzamelen en bevriezen stamcellen van beenmerg die zich nog in een vroeg ontwikkelingsstadium bevinden en die de defecten die MS veroorzaken nog niet hebben gekregen. Vervolgens wordt het defecte immuunsysteem van de patiënt vernietigd met chemotherapie. De patiënt is volledig uitgeput van zijn verdedigingscellen. De eerder verzamelde stamcellen worden vervolgens opnieuw in het bloed geïnfundeerd om het immuunsysteem opnieuw te bevolken.

Ondanks de agressiviteit van de behandeling en de risico's van overlijden tijdens de fase waarin de patiënt het immuunsysteem heeft vernietigd, zijn de resultaten bemoedigend. De overgrote meerderheid van de patiënten die deze behandeling ondergaan zijn vrij van de ziekte en velen met ernstige gevolgen waren weer volledig actieve individuen. Het is belangrijk om te benadrukken dat de onderzoeken met weinig patiënten werden uitgevoerd en dat er gevallen van sterfgevallen als gevolg van infectie na de chemotherapiefase waren.

Die behandeling werkt, er lijkt geen twijfel over te bestaan, de vraag is nu om het veiliger te maken zodat het voor een groot aantal patiënten geïndiceerd kan worden.


NIMESULIDA - Waarvoor het dient, Dosering en nadelige gevolgen

NIMESULIDA - Waarvoor het dient, Dosering en nadelige gevolgen

introductie Nimesulide is een niet-steroïde anti-inflammatoir geneesmiddel (NSAID) dat koortswerende (koortswerende), pijnstillende (pijnbestrijdende) en ontstekingsremmende werkingen heeft. Nimesulide was van 1985 tot het begin van de jaren 2000 op de markt aanwezig en was een van de bestverkopende ontstekingsremmende geneesmiddelen ter wereld.

(geneeskunde)

Amyotrofische laterale sclerose - oorzaken, symptomen en behandeling

Amyotrofische laterale sclerose - oorzaken, symptomen en behandeling

Amyotrofische laterale sclerose (ALS), ook bekend als motorneuronziekte of de ziekte van Lou Gehrig, is een ernstige neurodegeneratieve ziekte (een ziekte die degeneratie van neuronen veroorzaakt) van onbekende oorzaak en zonder genezende behandeling. Amyotrofische laterale sclerose is een ziekte die progressief verlies van kracht en atrofie van spieren veroorzaakt, leidend tot de dood in ongeveer 3 tot 5 jaar

(geneeskunde)