HANSENÍASE (LEPRA) - Symptomen, oorzaken en behandeling
Lepra is een infectieziekte veroorzaakt door de bacillus Mycobacterium leprae, een type bacterie dat van persoon tot persoon kan worden overgedragen. Lepra is ook bekend als lepra, morfea, de ziekte van Hansen of de ziekte van Lazarus.
De ziekte van Hansen is een van de oudste ziekten in de mensheid, met beschrijvingen ervan die meer dan 3000 jaar oud zijn. De naam melaatsheid is vermeden vanwege het stigma van een vervormende, besmettelijke en ongeneeslijke ziekte die de ziekte met zich meebrengt.
Gelukkig, sinds de tweede helft van de twintigste eeuw, met de introductie van de drugscocktail voor melaatsheid, komt het historische beeld van melaatsheid niet langer overeen met de realiteit. Om een idee te krijgen van de verandering in de natuurlijke geschiedenis van lepra, waren er in 1985 nog steeds 5, 4 miljoen gevallen wereldwijd; 20 jaar later was het aantal geïnfecteerde personen al gedaald tot iets meer dan 200.000.
Momenteel zijn 90% van de gevallen van lepra beperkt tot 11 landen. De 6 landen met de meest geregistreerde gevallen zijn: Brazilië, India, Madagaskar, Mozambique, Myanmar en Nepal.
Overdracht van melaatsheid
De exacte wijze van overdracht van melaatsheid is nog niet geïdentificeerd. Het wordt momenteel verondersteld door de luchtwegen, vergelijkbaar met wat optreedt bij tuberculose, die ook wordt veroorzaakt door een mycobacterium (lees: TUBERCULOSE-SYMPTOMEN). Ademhalingsafscheidingen, voornamelijk nasaal, bevatten een groot aantal bacteriën. De overdracht kan zijn door hoesten, niezen of kwijlen in de spraak.
Er wordt ook aangenomen dat er door de huid heen kan worden overgedragen door wonden en door contact met sommige dieren die ook de mycobacteriën dragen, zoals het gordeldier bijvoorbeeld.
Het is belangrijk op te merken dat melaatsheid niet zo gemakkelijk wordt overgedragen als verkoudheid en griepachtige luchtweginfecties (lees: VERSCHILLEN TUSSEN INFLUENZA EN COOL). Er is nauw en intiem contact vereist dat alleen voorkomt bij mensen die in hetzelfde huishouden wonen. Sporadisch contact met besmette personen brengt verwaarloosbaar besmettingsgevaar met zich mee.
De incubatietijd, dwz van besmetting tot het begin van symptomen, is gemiddeld 2 tot 5 jaar. Daarom een extreem langzame evolutionaire ziekte.
Een ander belangrijk feit dat moet worden benadrukt, is dat meer dan 90% van de bevolking van nature resistent is tegen de lepra bacillus. Zelfs als ze besmet zijn, zal de overgrote meerderheid van de mensen zichzelf genezen zonder de noodzaak van medische aandacht.
Daarom was de oude gewoonte om patiënten met lepra verplicht te isoleren en contact met de bevolking te vermijden slechts een discriminerende praktijk veroorzaakt door onwetendheid.
Symptomen van lepra
Lepra manifesteert zich voornamelijk in de huid en zenuwen. De typische laesie is een gehypopigmenteerde plek (lichter dan de huid) in verband met verlies van gevoel op de locatie.
Lepra wordt geclassificeerd volgens de reactie van ons lichaam op de aanwezigheid van de bacillus.
- Onbepaalde melaatsheid: het is er een die een unieke laesie vertoont en evolueert om in de meeste gevallen spontaan te genezen. Ze zijn 90% van de gevallen.
- Paacibacillaire of tuberculoïde lepra: dit zijn patiënten met 5 of minder huidlaesies waarbij de bacteriën niet kunnen worden gedetecteerd wanneer monsters uit de laesies worden verwijderd. Deze patiënten hebben een gedeeltelijke immuunrespons op de bacillus. Ze kunnen het niet vernietigen, maar ze laten zich ook niet door het lichaam verspreiden.
- Multibacillaire of lepromateuze lepra: het is de meest ernstige vorm. Patiënten met 6 of meer huidlaesies, met positieve monsters voor de Hansen-bacillus. Het zijn patiënten met een ineffectief immuunsysteem tegen de bacteriën.
In onbepaalde en paucibacillaire vormen zijn de laesies gehypopigmenteerd of roodachtig met enigszins verhoogde randen.
De multibacillaire vorm, zoals al uitgelegd, komt voor bij die patiënten die het immuunsysteem presenteren en niet in staat zijn om de proliferatie van de leprabacillus te beheersen. Verschillende rode laesies worden gevormd, verheven en, in meer ernstige gevallen, in de vorm van knobbeltjes die kunnen vervormen. Het is heel gewoon de betrokkenheid van de wolf van de oren en de elleboog.
Een kenmerk van alle lepra laesies is verlies van gevoel. In het begin is de gevoelloosheid beperkt tot de laesie, maar als deze onbehandeld is, kan deze zenuwen vernietigen, wat leidt tot volledig verlies van gevoel en verlamming in de ledematen en het gezicht.
Het gebrek aan gevoeligheid in de ledematen zorgt ervoor dat de patiënt het vermogen om pijn te voelen verliest, het belangrijkste mechanisme van alertheid op agressies. Dit kan leiden tot verminkingen, vooral aan de extremiteiten, door herhaalde laesies die niet door de patiënten worden opgemerkt. De patiënt voelt geen brandwonden, snijwonden of trauma op de plaatsen waar de zenuwen door lepra werden vernietigd.
Diagnose van lepra
De diagnose wordt klinisch en laboratorium gesteld. Een van de fysieke tests die kunnen worden gedaan, is het testen van de gevoeligheid voor temperatuur met 2 glazen buizen. Een met koud water en de ander met warm water. De tactiele gevoeligheid kan worden getest met een fijne katoenen lont en de gevoeligheid voor pijn met de punt van een balpen.
Monsters van huidlaesies kunnen de aanwezigheid van bacillus in multibacillaire vormen aantonen. De afwezigheid van bacillen in de laesies verwerpt de multibacillaire vorm, maar niet de paucibacillar vorm.
Behandeling van lepra
Lepra heeft een remedie. De eerste effectieve medicijnen kwamen in de jaren 1940. Sindsdien is de behandeling steeds effectiever geworden.
Behandeling met de drugscocktail, multidrug-therapie (MDT genaamd), bestaat uit het gecombineerde gebruik van Rifampicine, Dapson en Clofazimine.
Het therapeutisch regime varieert afhankelijk van het type melaatsheid:
1) Behandeling voor paucibacillaire lepra
Rifampicine 1 keer per maand + Dapsone 1 keer per dag gedurende 6 maanden.
Er zijn 6 kaarten meegeleverd met de medicijnen. Eenmaal per maand moet de patiënt naar de kliniek gaan om de maandelijkse dosis rifampicine en ten minste één dosis dapson onder medisch toezicht in te nemen.
2) Behandeling voor multibacillaire lepra
Rifampicine eenmaal per maand + Clofazimine eenmaal daags + Dapsone eenmaal daags gedurende 12 maanden.
Er zijn 12 kaarten aanwezig en op dezelfde manier wordt eenmaal per maand een dosis rifampin + Clofazimine + Dapson onder toezicht in de kliniek gemaakt.
Het BCG-vaccin, dat ook wordt gebruikt voor tuberculose, lijkt ook een gedeeltelijke bescherming tegen lepra te bieden. Daarom wordt het gebruik ervan aangegeven bij alle personen die hetzelfde adres delen als een patiënt met de ziekte.
Er wordt aangenomen dat na de start van de behandeling de geïnfecteerde patiënt niet langer in staat is om de ziekte over te dragen.
Een van de grootste problemen bij de behandeling van lepra is de hoge mate van geneesmiddelreacties, die in maximaal 25% van de gevallen kan optreden.
VIDEO: HOE BEREID JE HET EIGENEMEMDE SERUM
Videotranscript Volgens de Wereldgezondheidsorganisatie sterven ongeveer 3 miljoen kinderen wereldwijd aan uitdroging veroorzaakt door diarree. Veel van deze sterfgevallen kunnen worden vermeden met een eenvoudige, zelfgemaakte maat voor hydratatie met zelfgemaakte wei. Wanneer we diarree hebben, verliezen we niet alleen water, maar ook een grote hoeveelheid minerale zouten, zoals natrium en kalium
Subklinische hypothyreoïdie - Symptomen en behandeling
Hypothyreoïdie is de naam van de ziekte die wordt veroorzaakt door de slechte werking van de schildklier, die verantwoordelijk is voor de productie van hormonen die onze stofwisseling beheersen. Subklinische hypothyreoïdie, de focus van dit artikel, is een milde vorm van hypothyreoïdie, meestal zonder symptomen maar al detecteerbaar door laboratoriumtests. I
