SJÖGREN SYNDROME - Oorzaken, symptomen en behandeling
Het syndroom van Sjögren is een ziekte van auto-immune oorsprong, die de klieren en organen van ons lichaam aanvalt. Deze ziekte treft vrouwen, elke 10 getroffen patiënten, 9 vrouwelijke.
In dit artikel zullen we ingaan op de volgende punten over het syndroom van Sjögren:
- Wat is het syndroom van Sjögren.
- Oorzaken en risicofactoren voor het syndroom van Sjögren.
- Symptomen van het syndroom van Sjögren.
- Diagnose van het syndroom van Sjögren.
- Behandeling van het syndroom van Sjögren.
Wat is het syndroom van Sjögren
Het syndroom van Sjögren is een ziekte van auto-immune oorsprong, dat wil zeggen, het is een ziekte waarbij het immuunsysteem per ongeluk cellen en weefsels van ons eigen lichaam aanvalt, alsof het gevaarlijke indringers voor onze gezondheid zijn. Het immuunsysteem produceert auto-antilichamen en stimuleert verdedigingscellen, zoals lymfocyten, om delen van ons eigen lichaam aan te vallen en te vernietigen (lees: AUTOIMUNE-ZIEKTE).
In het specifieke geval van het syndroom van Sjögren zijn de traumatische en speekselklieren de belangrijkste doelen, met symptomen zoals ogen en een droge mond. De ziekte is echter mogelijk niet beperkt tot deze klieren, en andere organen zoals gewrichten, nieren, longen, zenuwen, huid, lever, pancreas, enz. Kunnen ook worden aangetast.
Oorzaken en risicofactoren voor het syndroom van Sjögren
Zoals met bijna alle ziekten van auto-immuunoorsprong, weten we niet precies waarom het immuunsysteem van deze patiënten plotseling op de verkeerde manier werkt en de weefsels en organen van het lichaam zelf aanvalt.
We weten echter dat er een sterke genetische component is in zijn ontstaan, omdat patiënten met het syndroom van Sjögren enkele genen gemeen hebben. Voor het optreden van het syndroom van Sjögren is genetische overerving echter niet voldoende: sommige andere onverlichte milieufactoren, zoals infecties door bepaalde virussen of bacteriën, blijken noodzakelijk te zijn voor het immuunsysteem van genetisch gevoelige patiënten om op een gevaarlijke manier te handelen .
Ongeveer de helft van de patiënten met het syndroom van Sjögren heeft ook een andere bijbehorende auto-immuunziekte, zoals lupus (lees: SYMPTOMEN VAN LUPUS), reumatoïde artritis (lees: ARTHRITIS REUMATOID), sclerodermie of thyroïditis van Hashimoto (lees: hypothyreoïdie van Hashimoto). Daarom is het hebben van een auto-immuunziekte een risicofactor voor het hebben van het syndroom van Sjögren, net zoals het syndroom van Sjögren een risicofactor is voor het hebben van andere auto-immuunziekten.
We classificeren als primaire gevallen van het Sjögren-syndroom waarbij er geen andere geassocieerde auto-immuunziekte is. Patiënten met het syndroom van Sjögren plus een andere auto-immuunziekte, zoals lupus of reumatoïde artritis, worden geacht het secundaire syndroom van Sjögren te hebben.
Andere belangrijke risicofactoren voor het syndroom van Sjögren zijn vrouwelijk geslacht, aangezien meer dan 90% van de gevallen bij vrouwen voorkomt, en de leeftijd daarom, hoewel de ziekte in elke leeftijdsgroep kan voorkomen, deze vaker voorkomt bij mensen boven van 40 jaar.
Symptomen van het syndroom van Sjögren
Xerophthalmia (droge ogen) en xerostomie (droge mond) zijn de meest typische symptomen van het syndroom van Sjögren. De ziekte is echter meestal sluipend, met trage progressie en met niet-specifieke symptomen, die veel voorkomen bij verschillende andere reumatologische aandoeningen, vooral in de eerste jaren, waardoor de juiste diagnose vaak pas na jaren van onderzoek wordt gemaakt.
Ontsteking van de traanklieren vermindert de traanproductie en interfereert met oogsmering, wat leidt tot rode ogen, droge ogen, brandend of vreemd lichaamssensatie, jeuk of wazig zicht. Gebrek aan oogsmering verhoogt het risico op ooginfectie en hoornvliesletsel (lees: DROOG OOG EN GEBREK AAN SCHEUREN).
Ontsteking van de speekselklieren veroorzaakt verminderde speekselproductie, leidend tot een droge mond, droge keel, moeite met slikken, smaakveranderingen, heesheid, verhoogde incidentie van gaatjes en verwondingen aan de tanden, tandvlees, tong en lippen. Bij kinderen is ontsteking en zwelling van de parotisklier zeer gewoon, en de aandoening kan worden verward met bof (zie: Symptomen en complicaties).
Naast de traan- en speekselklieren kunnen ook andere delen van het lichaam worden aangevallen. Voorbeelden zijn de verschillende gebieden, waar het mogelijk is om droge hoest te hebben (lees: TOSSE | Oorzaken en behandeling), sinusitis (lees: SINUSITE | Symptomen en behandeling) en rhinitis (lees: RINITE ALERGIC | Symptomen en behandeling) van longinfecties. Ontsteking van de vaginale klieren, verantwoordelijk voor het smeren van de vagina is ook gebruikelijk, wat leidt tot vaginale droogheid, pijn tijdens seks en verhoogde frequentie van gynaecologische infecties, voornamelijk candidiasis (lees: CANDIDIASIS en symptomen en behandeling). Vermoeidheid en menstruele veranderingen komen ook relatief vaak voor.
Minder vaak voorkomende symptomen van het syndroom van Sjögren zijn onder meer atriale fibrillatie, het fenomeen van Raynaud, vergrote lymfeklieren, nierschade, zenuw- en spierblessures. Een zeldzame complicatie is een ontsteking van de bloedvaten, vasculitis genaamd, die de weefsels van het lichaam die gevoed worden door deze ontstoken bloedvaten kan beschadigen (lees: VASCULITE | Oorzaken en symptomen).
Ongeveer 5% van de patiënten met het syndroom van Sjögren ontwikkelt non-Hodgkin-lymfoom (lees: LYMPHOMA HODGKIN en NON-HODGKIN LYMPHOMA). Deze complicatie ontstaat meestal 7 tot 10 jaar na de diagnose van het syndroom van Sjögren.
Diagnose van het syndroom van Sjögren
Het syndroom van Sjögren is vaak een moeilijk te diagnosticeren ziekte, omdat de verschijnselen en symptomen van persoon tot persoon verschillen en aanvankelijk vergelijkbaar kunnen zijn met die veroorzaakt door andere ziekten zoals reumatoïde artritis, lupus, sarcoïdose, amyloïdose, fibromyalgie ( lees: WAT IS FIBROMYALGIA?), enz. Bovendien komen klassieke droge mond- en oogklachten voor bij verschillende andere ziekten en kunnen ook een bijwerking van een aantal medicijnen zijn. Het is daarom niet ongebruikelijk dat de patiënt pas enkele jaren na het begin van de eerste symptomen de juiste diagnose krijgt van het syndroom van Sjögren.
De meest geschikte specialist om het suggestieve werk van Sjögren uit te voeren, is de reumatoloog. Er is geen enkel examen dat de diagnose met zekerheid kan definiëren. Dit wordt meestal gedaan door gezamenlijk tekenen en symptomen te evalueren met laboratoriumtests.
Het zoeken naar autoantistoffen zoals FAN (ANA) (lees: FAN EXAM), reumafactor, anti-SSA / Ro en anti-SSB / La kan helpen bij de diagnose. Deze auto-antilichamen hebben echter hoge valspositieve en fout-negatieve snelheden en zijn niet voldoende voor diagnose zonder andere klinische en laboratoriumgegevens.
Speekselklierbiopsie kan worden aanbevolen om te helpen bij de diagnose. De procedure wordt uitgevoerd door een klein stukje weefsel uit het binnenste deel van de onderlip te verwijderen. Een klier gevuld met lymfocyten suggereert dat het wordt aangevallen door het immuunsysteem, dat sterk spreekt ten gunste van het syndroom van Sjögren.
Oogonderzoeken om te bepalen of de traanproductie normaal is, zijn ook nuttig:
- Schirmer- test: in deze test wordt een klein, dun stukje filterpapier voorzichtig tussen het ooglid en de binnenhoek van het oog geplaatst. Het papier wordt na enkele minuten verwijderd en de luchtvochtigheid wordt gemeten. Een afgenomen hoeveelheid vocht is kenmerkend voor het syndroom van Sjögren, hoewel verminderde traanproductie ook kan voorkomen bij andere aandoeningen.
- Bengal Rose-test : deze test detecteert laesies in de ogen, voornamelijk in het bindvlies en in het hoornvlies, veroorzaakt door de chronische droogte van hetzelfde. Het is een oogonderzoek gemaakt na het druppelen van een oogdruppel met een specifieke kleurstof, genaamd Bengaalse roos. Met een speciaal licht kan de oogarts oogletsel detecteren.
Behandeling van het syndroom van Sjögren
Er is momenteel geen remedie voor het syndroom van Sjögren. De behandelingen kunnen echter de symptomen verbeteren en de verschillende complicaties van de ziekte voorkomen.
De behandeling is gericht op het verminderen van de meest lastige symptomen. Droge ogen worden behandeld met kunstmatige tranen die regelmatig gedurende de dag worden aangebracht of waarbij nachtgel wordt aangebracht. Oogdruppels die ontstekingen in de traanklieren verminderen, zoals cyclosporine (Restasis®), kunnen worden gebruikt om de traanproductie te verhogen.
Om de speekselvloed te vergroten, is het gebruik van suikervrije snoepjes of kauwgom nuttig. Het drinken of gewoon natmaken van je mond met slokjes water gedurende de dag is ook belangrijk om het goed gehydrateerd te houden. Sommige patiënten profiteren van het gebruik van geneesmiddelen die de speekselafvoer stimuleren, zoals pilocarpine (Salagen®) of cevimuline (Evoxac®).
Omdat holtes heel gebruikelijk zijn, moet men zijn tanden poetsen na elke maaltijd. Er zijn al tandpasta's op de markt gericht op patiënten met een droge mond. Een bezoek aan de tandarts moet 2 keer per jaar worden gedaan.
Hydroxychloroquine is een medicijn dat veel wordt gebruikt bij lupus en reumatoïde artritis en kan nuttig zijn bij sommige patiënten met het syndroom van Sjögren en gewrichtspijn, spieren en / of dermatologische laesies. Bij patiënten met systemische ziekte, waarbij meerdere organen betrokken zijn, kan het nodig zijn om immunosuppressieve geneesmiddelen zoals corticosteroïden (lees: PREDNISONE EN CORTICOIDS | bijwerkingen), azathioprine, methotrexaat, rituximab en cyclofosfamide te gebruiken.
LEUKEMIA - Symptomen, oorzaken en behandeling
Leukemie is een kwaadaardig neoplasma (kanker) van de witte bloedcellen, de cellen die deel uitmaken van ons afweersysteem tegen binnendringende ziektekiemen. Er zijn 4 belangrijke typen leukemie, bekend als acute myelogene leukemie (AML), chronische myeloïde leukemie (CML), acute lymfatische leukemie (ALL), chronische lymfatische leukemie (CLL).
HERPES - Types, oorzaken, symptomen en behandeling
Koortsblaasjes en genitale herpes zijn infectieuze en besmettelijke ziekten die worden veroorzaakt door een van de virussubtypen van de menselijke herpesvirusfamilie, bestaande uit 8 verschillende subtypes. Elk subtype van het herpesvirus veroorzaakt ziekten die duidelijk van elkaar verschillen, zoals waterpokken, herpes simplex en infectieuze mononucleosis, bijvoorbeeld
